GÜNÜN MESAJI

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-: “Benim ümmetimin misâli, yağmurun misâli gibidir. Evveli mi daha hayırlıdır, sonu mu daha hayırlıdır, bilinmez!” buyuruyor. (Tirmizî, Edeb, 81/2869; Ahmed, III, 130) Ümmetin evveli, Peygamber Efendimizʼle beraber o günkü câhiliyeyi bertaraf eden ashâb-ı kirâm idi. Ümmetin âhiri de, -inşâallah- günümüzdeki modern câhiliyeyi bertaraf edecek......

Her müslüman; Ailesinden mes’ûldür, Toplumdan mes’ûldür. Bütün insanlıktan ve hâdisâtın akışından mes’ûldür....

Ashâb-ı kirâm, Peygamber Efendimizʼin 14 asır önceki talebeleriydi. Bizler de Oʼnun bu zamandaki talebeleriyiz. Sahâbe için o devirde câhiliyeye karşı durmak ne kadar meşakkatliyse; günümüzün modern câhiliyesine karşı durmak da öyle büyük bir gayret ve fedakârlık gerektiriyor....

Sahâbe-i kirâm; câhiliye karanlıklarını izâle etme vazifesinde, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in yanında, hizmetinde ve desteğinde oldular. O’nunla beraber çile çektiler, hicret ettiler, meşakkatlere sabr-ı cemîl gösterdiler, cihâda koştular. Bu hizmet ve gayretlerinde asla yorgunluk ve bezginlik göstermediler. Peygamber Efendimiz’in tesis ettiği Dâru’l-Erkam ve Suffe mekteplerini her gittikleri yere......

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Ne mutlu o garip mü’minlere ki, insanların benden sonra bozdukları sünnetimi ıslah ederler.” (Tirmizî, Îmân, 13) Onlar; “–Ne yapayım? Herkes böyle!” deyip toplumun yanlışlarına uymaz, Kur’ân ve Sünnet’in, Rasûlullah ve sahâbe-i kirâmın yolundan yürürler....

Cömertliğin zirvesi îsardır. Yani kendi de muhtaç olduğu hâlde, âdeta canından koparıp bir başkasına verebilmek, onu kendi nefsine tercih edebilmektir. İnsana kendi açlığını unutturup başkasını doyurmayı düşündüren, kardeşinin saadetiyle mesʼûd eden bu husûsiyet, elbette çok güçlü bir şefkat ve merhamettir. Merhamet, kalpteki îmânın meyvesidir. Merhamet, sende olanı, ondan mahrum olanla......

Şeyh Sâdî-i Şîrâzî buyurur: “Hizmetteki fazîlet, kendini güçlü-kuvvetli ve sıhhatte gördüğün zaman, şükrâne olmak üzere zayıfların yükünü çekmektir.”...

Âlemlere rahmet olarak gönderilen Rasûl-i Ekrem -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼle beraber olmayan her devir, câhiliye… Oʼnunla birlikte çarpmayan her yürek zâlim… Oʼnu takdir edemeyen her vicdan, kör ve kapkara… Oʼnun âb-ı hayat katreleri olan hayat ölçülerine her zaman muhtacız. Şu âhir zaman hengâmında, her geçen gün, bir önceki günden......

Şeyh Sâdî-i Şîrâzî der ki: “Cömert kimse, meyve veren bir ağaç gibidir. Cömert olmayan insan da dağdaki odun gibidir.”...

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼe sahâbe olma nîmetine erişen ashâb-ı kirâm, bu büyük nîmetin bedelini ödeyebilmek için, dünyanın dört bir tarafına tebliğe koştular. Bu meşakkatli ve uzun gayretlerde aslâ bezginlik göstermediler, bıkmadılar, yorulmadılar, üşenmediler. Sînelerinde Rasûlullah Efendimizʼin aşkını, dâvâsını ve şahsiyetini canlı tuttular. Oʼnun, Oʼndan hiç ayrılmayan gölgeleri olarak......

Süfyân-ı Sevrî -rahmetullâhi aleyh- buyurur: “Horasanʼa gidip tebliğde bulunmak, Mekkeʼde mücâvir olmaktan (orada ikâmet etmekten) senin için daha kazançlıdır.”...

Hakka ve hayra dâvet hususunda zirve örneğimiz, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, daha sonra da peygamber vârisi hükmünde olan ehlullâh hazarâtıdır ki, onların her hâli ayrı bir güzellik, incelik ve derinlik ihtivâ eder. Nitekim bu has kullardan, irşâdına mazhar olduğumuz ve 16 Temmuz 1999’da ebediyete uğurladığımız Mûsâ Efendi -rahmetullâhi......

Mûsâ Efendi -rahmetullâhi aleyh- yeni evlenenlere şu tavsiyede bulunurdu: “Zevc ve zevce, birbirine merhametli olmalıdır. Gerçek merhamet, Allah yolunda birbirinize destek olmanızla anlaşılır. Seherlere ve sabah namazına birbirinizi uyandırmanız, hakikî merhametin bir işaretidir.”...

Çanakkale Zaferi; “Kurbanlık koçlar kınalanır!” diyerek, evlâtlarının saçına kına yakıp cepheye gönderen, yani evlâtlarını vatana fedâ eden, sînesi îman ve vatan sevgisi dolu anneler sayesinde kazanıldı. Çünkü onlar biliyorlardı ki; din vatanda yaşanır, nâmus vatanda korunur. Altıncı yılını idrâk ettiğimiz 15 Temmuz Zaferi de, aynı îman vecdi ve şehâdet aşkının......

Hazret-i Ali -radıyallâhu anh-ʼın şu nasihati çok mânidar: “Yoksullaştığınız zaman sadaka veriniz ki, Allah da kendisiyle ticaret yapmış gibi size bol rızık versin.” (Şerif er-Radıy, Nehcü’l-Belâğa, no: 258)...

Esas bayram; ‒Îman selâmetiyle verilen bir son nefes bayramıdır. –Kabrin Cennet bahçelerinden bir bahçe olmasıdır. –Hesap gününde mîzânın ağır gelmesidir. ‒Amel defterini sağından alabilmektir. ‒Peygamber Efendimiz’in şefaatine, Kur’ân’ın bizim hakkımızdaki güzel şâhitliğine nâil olabilmektir. ‒Sırât’ı geçerek Cehennem’den âzâd olabilmektir. –Cennet vizesini alabilmektir. ‒Ve hepsinden yüce olan, Cemâlullâh’ı temâşâ bayramıdır… Rabbimiz......

Başta peygamberler olmak üzere, bütün Hak dostları; dünyevî ve nefsânî arzularını bir tarafa bıraktılar, Allâhʼa kul olmanın ve İslâmʼı tebliğ etmenin sevdâsı ile yaşadılar. Muhtaçları sevindirmekle sevindiler. Açları doyurmakla doydular. Ümmetin irşâdıyla huzur buldular....

Kurban bayramının hakîkatine erenler, kalplerindeki takvânın tezâhürü olarak yaptıkları fedakârlıklarla Cenâb-ı Hakkʼa yaklaşanlardır. Hakîkî bayram da, dünyadaki takvâ ve fedakârlık imtihanlarından yüz aklığıyla çıkarak, Cenâb-ı Hakkʼın huzûruna selîm bir kalp ve müsterih bir vicdanla varabilmektir. En büyük bayram, Cenâb-ı Hakk’ın rızâ ve rahmetine nâil olabilmektir. Nitekim Hak dostları; “Gerçek bayram,......

Hâlimizi gözden geçirelim: İbadette, sâlih amellerde, İslâmʼın intişârı için yapılan hizmetlerde, bilhassa evlâtlarımızın mânevî tahsilinde, Hazret-i İbrahim, Hazret-i İsmail ve Hazret-i Hâcerʼin gösterdikleri tevekkül, teslîmiyet, itaat ve rızâ hâlinden bizde ne kadar hisse var?...

Bayram, mü’minin yalnızca kendi mutluluğunu düşüneceği bir tatil günü değildir. Nitekim Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in bir tatili yoktu. O hiçbir zaman; “Şu hurma ağacının gölgesinde üç gün tatil yapayım, beni rahatsız etmeyin!..” demedi. Bilâkis O, Allah yolundaki gayret ve fedakârlıklarıyla dinlendi, gönlü ancak bu sayede huzur buldu. Zira......

Karşılaştığımız ilâhî imtihanlarda, îmânımız bütün varlığımızı peşinden sürükleyip götürmeliyken; “Aman keyfimiz kaçmasın, rahatımız bozulmasın!” diye îmânımızdan tâvizler vermeye başlıyorsak, “kurban mektebi”nin “fedakârlık dersleri”nden geçer not aldığımızı, nasıl düşünebiliriz?...

Gerçek bir bayramın en güzel şehâdetnâmeleri: –Toplumdaki muhtaç ve muzdariplerin mahzun yüreklerine bayram neşesi verebilmek, –İslâm coğrafyalarındaki mazlum, mağdur, çaresiz din kardeşlerimize kurbanlar vesîlesiyle bir nebze de olsa tebessüm ettirebilmek, –Onların mahrûmiyetlerini telâfî seferberliğine girmek ve ‒Onların hayır-duâlarını alarak Cenâb-ı Hakk’ın rızâsına ermektir....

Gâfilleri uyandıracak, muhtaç ve muzdariplerin gönüllerini sevince gark edecek, insanlığı İslâm’ın güler yüzüyle tebessüm ettirecek hakikî bayram, hangi rûhî hamleye muhtaçtır? İşte o rûhî hamleye muvaffak olduğumuz gün; fert, aile, millet ve ümmet için gerçek bayram olacaktır…...

Necip Fâzıl; bundan 63 sene önce bir Kurban Bayramı’nda, Büyük Doğu Mecmûasıʼndaki başyazısına şu ifadelerle başlamıştı: “Deliyi akıllandıracak (gâfili şuurlandıracak), muzdaribi sevindirecek büyük bayram, hangi (rûhî) hamleye muhtaçtır?” Unutmayalım ki bayramlar, anne-baba, akraba ve komşulardan uzaklaşarak bencilce keyif çatılacak tatil günleri değildir. Bilâkis bayramlar, sıla-i rahimde bulunmak, kabristandakilere varıncaya kadar......

Bayram vesîlesiyle hâlimizi gözden geçirelim: Kurban bayramını, Hakkʼa yakınlığın müstesnâ bir fırsatı bilerek sâlih amellerle ihyâ edebiliyor muyuz? Yoksa biz de toplumdaki gâfiller gibi, bayramı, nefsânî rahatlık ve eğlencelere hasredilmiş bir tatil fırsatı olarak mı görüyoruz?!...

Ramazan bayramı; oruçla, riyâzatla, takvâ ile geçirilen bir ayın ardından lûtfedilen sevinç günleriydi. Kurban bayramı da Allah için gerektiğinde candan, maldan ve bütün imkânlardan fedakârlığın bir şehâdetnâmesidir. Âhiretin ebedî bir bayram hâline gelmesini arzu eden bir müʼmin, fânî hayatını bu bayramların tâlim ettiği takvâ ve fedakârlık ufkunda yaşamaya gayret etmelidir.......

Hazret-i Mevlânâ; “Keçinin gölgesini kurban etmeye kalkışma!” buyurur. Zira kurban edilen hayvanların eti-kemiği, gölge varlıktır; aslolan, onun ifade ettiği mânâdır. Kurban, fedakârlığın sembolüdür. Mühim olan, gönüldeki takvâ hissinin, fedakârlıklar sûretinde tezâhür etmesidir....

Hazret-i İbrahim -aleyhisselâm-, oğlu İsmail -aleyhisselâm-ʼı kurban etmek üzere yatırıp bıçağı boynuna dayadığında, Cebrâil -aleyhisselâm- Allâhʼın emriyle Cennetʼten bir koç indirdi ve tekbir getirdi: اللّٰهُ أَكْبَرُ اللّٰهُ أَكْبَرُ İbrahim -aleyhisselâm- bu tekbîri işitince: لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ وَاللّٰهُ أَكْبَرُ diyerek mukâbelede bulundu. İsmail -aleyhisselâm- da: اللّٰهُ أَكْبَرُ وَلِلّٰهِ الْحَمْدُ dedi.......