GÜNÜN MESAJI

Ümmetin ıztırapları karşısında üzülüyormuş gibi yapıp hiçbir gayrete girmemek, açık bir samimiyetsizlik ifadesidir. Bir taraftan zâlimlere kızıyormuş gibi yapıp diğer taraftan o peygamber kâtili lânetli kavmin ve destekçilerinin ürün ve hizmetlerini satın almak, onlara arka çıkan firmaların moda markalarını tercih etmeyi sürdürmek, onların taraftarı olan televizyon kanallarının, yazılı ve dijital......

Mazlum din kardeşlerimizi gördüğümüz zaman düşünmeliyiz ki: “Biz onların yerinde olabilirdik, onlar da bizim yerimizde olabilirlerdi. Biz onların yerinde olsak, yeryüzündeki din kardeşlerimizden nasıl muâmele görmeyi arzu edersek, bugün biz de onlara öyle davranmalıyız…”...

Zâlim siyonistler, “dünyanın süper gücü”ne(!) güvenerek, ufacık bir kara parçasına sıkışmış milyonlarca müslümana hayâsızca saldırmaya başladığında, Türkiyemiz, üç günlük millî yas îlân edip bayrakları yarıya indirmişti. Bu bile safını belli etmek adına mazlumlara verilen kıymetli bir destekti. Fakat din kardeşlerimiz katledilmeye devam ettiği müddetçe, ümmet-i Muhammed olarak yasımız bitemez. Bu......

Müʼmin; ümmetin ıztırâbıyla yüreği yanan, dertli insandır. Mehmed Âkif bu hissiyâtı şöyle ifade eder: Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim, Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim… Adam aldırma da geç git, diyemem, aldırırım; Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım!.....

Daha düne kadar kendilerinin zulüm ve soykırıma uğradığını söyleyerek mağduriyetten beslenen işgalci siyonistler, bugün dünyanın gözleri önünde Gazzeli müslümanlara karşı, benzeri görülmemiş bir vahşet ve katliam uyguluyor. Ümmet-i Muhammedʼi âdeta çıldırtmak istercesine; savaş suçu, nefret suçu, insanlık suçu olan her şeyi yapıyor; tam bir cinnet, vahşet ve canavarlık sergiliyor. İnsan......

İslâm kardeşliğinin hakkını verebilmek, zor zamanlarda yapılacak fedakârlıklara bağlıdır. Ümmet-i Muhammedʼin mazlum ve muzdaripleri için yapacağımız duâlar, infaklar ve fedakârlıklar; Rabbimiz’e hamd ve şükrümüzün, Rasûlullah (sav) Efendimizʼe de vefâmızın en güzel ifadeleridir....

İslâm âlimleri, yeryüzünün herhangi bir bölgesinde zulüm gören, esir olan veya ezilen din kardeşlerine yardım etmeye muktedir olup da yardım etmeyen müslümanların, büyük günaha girdikleri hususunda ittifak etmişlerdir. Bugün başta Filistin/Gazze olmak üzere, Suriye, Afrika, Myanmar, Doğu Türkistan ve diğer İslâm beldelerindeki din kardeşlerimizin içler acısı hâli, hepimizi vicdan muhâsebesine......

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- çocuklarımızı yedi yaşından itibaren namaza alıştırmamızı, on yaşından itibaren kılmazlarsa ısrarcı olmamızı tavsiye buyuruyor. “Ağaç yaşken eğilir.” denildiği gibi, bizler de çocuklarımızı daha küçük yaşlarından itibaren sevdirerek, hediyelerle teşvik ederek, namaza, oruca, infaka, merhamete alıştırmalıyız. Unutmayalım ki bu, onlara bırakabileceğimiz en kıymetli mânevî mîrastır…...

Her zaman şu duygu ve düşüncede olmalıyız: “Şimdi Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz yanımda olsaydı ve ibadet hayatıma, ahlâkıma, evime, işime, evlât yetiştirme tarzıma baksaydı; hâlime tebessüm eder miydi? Yoksa Oʼnun azîz ve latîf kalbini mahzun mu ederdim?..”...

Düşünmeliyiz ki Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz Allah yolundaki gayretlerinden hiçbir zaman yılmadı, yorulmadı, dinlenmedi. “Ben tatildeyim, izinliyim, bir müddet bana gelmeyin…” demedi. Bilâkis, gayret ve fedakârlıklarla, bilhassa da hidâyetlere vesîle olarak Cehennemʼden insan kurtarmakla dinlenip huzur buldu. Hâl böyleyken bir müʼmin, Allah yolundaki gayret ve fedakârlıklarını nasıl yeterli......

Peygamber Efendimiz (s.a.v.); sevinçte de ıztırapta da; “Allâh’ım! Esas hayat, âhiret hayatıdır.” niyâzında bulunuyordu. (Bkz. Buhârî, Rikāk, 1) Böylece ümmetini, zor zamanlarda bedbinlik ve isyana düşmekten, rahatlık zamanlarında da gaflet ve rehâvete kapılmaktan îkaz buyuruyordu....

“–Cimri kimdir?” diye sorulduğunda, Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-: “–İsmimi duyduğunda bana salevât getirmeyen kimse!” buyurdu. (Bkz. Tirmizî, Deavât, 100) İşte cömertlik ve cimrilik bahsindeki bu nebevî bakış tarzını, diğer sâlih amellere de teşmil etmek mümkündür. Buna göre; –İmkânı olduğu hâlde Allah için yapabileceği bir hayırdan mâzeretsiz olarak geri......

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- yaşama zevkini bir kenara bırakmış, yaşatma sevdâsına gönül vermişti. Bunun için, ümmetinin açlarını doyurmanın mânevî hazzıyla âdeta kendi açlığını unutuyordu. Fakir düşmekten korkmaksızın, bilâkis sevinerek infak ediyordu....

Unutmayalım ki; –Bugün Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’i ne kadar yakından tanıyabilirsek, yarın Mahşer’de O da bizleri o kadar tanır. –Gönüllerimiz ne kadar O’nu görecek kıvamda olursa, O da bize o nisbette şefkatle nazar kılar. –O’nun gönüllere hayat veren çağrısını ne kadar can kulağıyla duyar ve O’nun nurlu yoluna......

Hâlimizi bir düşünelim: ‒Allah Rasûlü’nün kalbinde ne vardı, bizim kalbimiz nelerle meşgul? ‒Efendimizʼin derdi-düşüncesi neydi, bizim derdimiz ne? ‒O, ömrü boyunca ne için gayret etti, biz nelerin peşinde koşuyoruz?.....

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ile âhirette buluşabilmek, Oʼnun şefaat-i uzmâsına nâil olabilmek, Havz-ı Kevserʼinden içebilmek, Livâüʼl-Hamd adlı sancağı altında toplanmak, Oʼnun güzel şâhitliğine nâil olmak istiyorsak, bugün Oʼnunla gücümüz nisbetinde; ‒Hâl ve amel beraberliği, ‒Hissiyat ve fikriyat beraberliği, ‒Gâye ve istikâmet beraberliği içinde olmaya gayret göstermeliyiz....

Cenâb-ı Hak, İslâm ile murâd ettiği kâmil insan modelini, Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-ʼin şahsında sergilemiş, Oʼnu emsalsiz bir örnek şahsiyet olarak, insanlığa armağan etmiştir. Dolayısıyla insanlığın kemâli, Peygamber Efendimizʼe benzeyebildiği nisbettedir....

Rasûl-i Ekrem -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir defasında; “–Ümmetimin hepsi Cennetʼe gireceklerdir. Ancak istemeyenler müstesnâ!” buyurmuşlardı. Ashâb-ı kirâm hayretle: “–Cennetʼe girmeyi kim istemez ki?” dediler. Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem- şöyle buyurdular: “–Bana itaat eden Cennetʼe girer. Kim de bana âsî olursa, o Cennetʼe girmeyi istememiş demektir.” (Buhârî,......

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼe, hiç bitmeyecek bir şükran borcumuz olduğunu aslâ hatırımızdan çıkarmayalım. Salevât-ı şerîfeye devam ederek O’nunla kalbî râbıtamızı, sünnetlerine ittibâ ederek de fiilî irtibâtımızı sağlam tutalım....

Allah Rasûlü’nün cihânı şereflendirdiği Rebîulevvel ayının feyzinden lâyıkıyla istifâde edebilmek için, sâlih amellerimizi artırmalı, âdeta bir hayır/hasenat yarışına girmeliyiz. Bunun için; Ulaşabildiğimiz her yerdeki çâresiz, kimsesiz ve bilhassa âfetzede gönüllere el uzatmalı, İmkânlarımız ölçüsünde sadakalar vermeli, Hediyeleşmeli, Bol bol Kur’ân-ı Kerîm okumalı, Siyer-i Nebîʼyi ve Efendimizʼin güzel ahlâkını öğrenmeli, öğretmeli,......

Vefâlı bir insan, ufacık bir iyiliğini gördüğü kimsenin dahî muhabbetini ömrü boyunca kalbinde taşır. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ise, bize hiçbir fânînin yapamayacağı kadar büyük bir iyilikte bulunmuştur. Zira O, bizim ebedî saâdet rehberimiz, en büyük gönül servetimizdir…...

Çok muhterem kardeşlerimiz! Âlemlere rahmet olarak gönderilen Fahr-i Kâinât Efendimiz’in cihânı şereflendirdiği Mevlid Kandili’nizi tebrik eder; dînimiz, vatanımız, milletimiz ve bütün İslâm dünyası için rahmet ve berekete vesîle olmasını Yüce Rabbimiz’den niyâz ederiz. Cenâb-ı Hak, bu mübârek kandilin feyz ve rûhâniyetiyle kalplerimizi ihyâ eylesin. Zât-ı ilâhîsine sâlih bir kul, Rasûlullah......

Ecdâdımız Osmanlı, Kurʼânʼa cân u gönülden râm olup onu baş tâcı ettiği müddetçe, izzet ve şerefle âleme nizam verdi. Buna mukâbil, Lâle devri ve Tanzîmatʼta olduğu gibi o rûhâniyetten uzaklaşarak ten plânına, yani nefsâniyete dönüldükçe, ilâhî rahmet ve nusret de üzerlerinden kalkmaya başladı. Cenâb-ı Hakkʼın şu îkâzı ne kadar ibretlidir:......

Maddî-mânevî her fetret devrinden kurtuluşun en mühim vesîlesi, Kur’ân hizmetlerindeki gayretlerdir. Modern bir câhiliye devrine dönmüş olan günümüzde, bütün ümmetin yeniden öz benliğine dönüşünü temin edebilecek en mühim hizmet de, Kur’ân-ı Kerîmʼe olan rağbeti artırabilmektir....

Bütün müʼminler aynı rahle önünde Kurʼân okusalar, her biri, kalbî seviyesine göre farklı derecelerde hisseler alır. Yani Kur’ân-ı Kerîm, gönlün mânevî kıvâmı nisbetinde derinliğine dalınabilen uçsuz-bucaksız ve engin bir deryâ gibidir. Nasıl ki yüzme bilmeyen biri, ancak sığ sularda kulaç atabilirken, mâhir bir dalgıç, en derin deryâlara dalar ve kıyıdakilerin......

Kurʼân-ı Kerîm azizdir, izzet bahşeder. Asr-ı saâdetten günümüze Kurʼânʼa gönül verenler âbâd olmuş; bunun zıddına, ona sırt dönenlerse berbâd olmuşlardır. Unutmayalım ki Kurʼânʼdan uzaklaşmak, her iki cihanda da ilâhî rahmetten mahrûmiyet sebebidir....

Kurʼân-ı Kerîm’den lâyıkıyla istifâde edebilmek için, onu okurken kalbin temiz ve âgâh/uyanık olması şarttır. Zira Kur’ân, asıl kalple okunur. Gözün vazifesi, kalbe bir nevî gözlük olmaktır. Nitekim Kurʼân âyetlerini Hazret-i Ebû Bekir -radıyallâhu anh- da dinledi, Ebû Cehil de. Fakat her ikisi de Kurʼân aynasında kendi kalp âleminin akislerini seyretti.......

Kurʼân-ı Kerîmʼi; “Acaba Allâhʼın rızâsını nasıl tahsil edebilirim, Oʼnun muhabbetine nasıl mazhar olabilirim?” duygu ve düşüncesiyle okumalıyız. İşte bu takdirde Kurʼân; hânemize huzur, gönlümüze sürur, hayatımıza rahmet, işlerimize bereket, sadrımıza şifâ, rûhumuza gıdâ olur....