Ecdâdımız, infak ve cömertliğin tecessüm etmiş şekli olan vakıflarla toplumu âdeta bir ağ gibi şefkat ve merhametle ördüler. Hem vakıf kuranlar Allah rızâsına nâil olma ümîdinin mânevî hazzıyla huzur buldu, hem de o vakıflardan istifâde eden fakir-fukarâ, garip-gurabâ, dullar, yetimler, mazlumlar, muzdaripler, hattâ hayvanat ve nebâtat bile huzura kavuştu. Rahmet......

En büyük zulüm, kişinin kendine zulmüdür. Zira dışarıdan birinin zulmü; en fazla, canını almakla, yani fânî hayatını bitirmekle neticelenirken, nefsin inkâr ve günahlara dalarak kendi kendine zulmetmesi ise, ebedî hayatı can yakıcı bir azap faslına çevirmekle neticelenir....