GÜNÜN MESAJI

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’e ümmet olmak, meccânen nâil olduğumuz muazzam bir nîmet. Bu nîmetin şükrü için, O’na lâyıkıyla ümmet olmaya gayret etmemiz ve sünnet-i seniyyesine sarılmamız lâzımdır. Üzerimizde böyle büyük bir hakkı bulunan Peygamber Efendimiz’in bizden arzusu şudur: “Sakın (günah işleyerek, kıyâmet günü) yüzümü kara çıkarmayın!.. (Beni üzmeyin,......

Vefâsını göreceğimiz evlât, Allah yolunda yetiştirdiğimiz, ardımızdan bize sadaka-i câriye olacak evlâttır. Vefâsını göreceğimiz dost, Allah için sevip zor zamanlarında kardeş olduğumuz dosttur. Vefâsını göreceğimiz dünya malı da, şimdiden infâk ederek âhirete gönderdiklerimizdir....

Ev alırken şu iki hususa dikkat etmeli: Camiye yakın mı? Komşular sâlih mi? Yaşarken de vefattan sonra da düstur aynı: “Ölülerinizi sâlih insanlar arasına defnedin. Hayattaki insanın kötü komşudan rahatsız olması gibi ölü de kötü komşudan rahatsız olur.” (Ebû Nuaym, Hilye, VI, 354)...

Bir veznedarın, kendisine emânet edilen paralara gönül bağlaması ne kadar abestir. Onun tek vazifesi, paraların gerçek sahiplerinin verdiği vazifeyi yerine getirmektir. Zira mülk Allâh’ındır. Mü’min, mülkün gerçek sahibi olan Allâh’ın emânetçisidir. Elindeki mal ve imkânları ilâhî tâlimatlar istikametinde kullanmalıdır. Bu tasarrufta şunlar yasaktır: ‒Pintilik (nîmeti kendi için saklamak) ‒İsraf (nîmeti......

Cenâb-ı Hak kâinattaki işleyişi belli bir periyoda bağlamıştır. Kimse Güneş’in ve Ay’ın doğup batmasından, atmosferdeki oksijen ve azot miktarının değişeceğinden endişe etmez. Zira hep aynı nizam ve ölçü içinde devam eder. Fakat Cenâb-ı Hak bazı şeyleri periyoda bağlamamıştır. Bu sebeple düşünmemiz lâzım: Kâinatta bir yaprak bile Cenâb-ı Hakk’ın bilgisi, irâdesi,......

Îman ve ahlâkını korumak için mü’min, bulunduğu çevreye dikkat etmelidir. Tahsil, izdivaç, meslek seçiminde buna mutlaka riâyet etmelidir. Evlâtlarını okutacağı mektepleri tespit ederken de en çok, hoca ve arkadaşlarının mânevî durumlarının nasıl olacağına ehemmiyet vermelidir....

Asr-ı saâdet toplumunda rûhî buhranların, psikolojik rahatsızlıkların görülmeyişinin bir sebebi de, namazın huşû içinde edâ edilmesiydi. Zira ashâb-ı kirâm, namazda bütün muhtaçlık ve acziyetlerini sonsuz kudret sahibi olan Cenâb-ı Hakk’a arz edip O’na sığınmanın huzuruyla doluyorlardı. Vecd ve istiğrak içinde yapılan kıyamlar, kıraatler, rükûlar ve secdeler, yorgun gönüller için âdeta......

Paranın helâliyet derecesi, onun nasıl sarf edildiğine bakılarak tahmin edilebilir. Zira helâl para hayra, haram para da şerre akar. Hayatımızda -Allah korusun- israf ve cimrilik varsa; bu hâl, kazancımızdaki mânevî problemlerin bir habercisidir....

Dilimizi boş ve çirkin sözlerden koruyup dâimâ hayır konuşmaya ve ifadelerimizi zikrullâh ile tezyîn etmeye çalışmamız gerekir. Nitekim bu ahlâkı hayatlarına aksettiren mü’minler; *  Bir işe veya yemeğe başlarken besmele çeker, bitirdiklerinde Allâh’a hamd ederler. * Birbirleriyle karşılaştıklarında evvelâ selâm vererek, Allâh’ın rahmet ve bereketini dileyerek birbirlerine duâ ederler. *......

Bir mü’minin hayatının her noktasının Kur’ân ve Sünnet’e muvâfık olması îcâb eder. İslâm’ın göz ardı edildiği yerlerde, Allah Teâlâ da rahmetini kaldırır. Orada huzur biter, bereket yok olur, maddî-mânevî sıkıntılar başlar....

Kur’ân-ı Kerîm mü’minlere dâimâ tatlı dille, güler yüzle, berrak bir suyun akışı gibi rûha ferahlık veren pırlanta ifadelerle konuşmayı öğütlüyor. Bunun zıddına, sert ve haşin hitapların, menfî tesirler hâsıl edeceğini telkin ediyor. Ham, nâdan ve kaba konuşmaların, bir müʼmine yakışmadığını bildiriyor. Ses tonumuzu da yerine göre ayarlamamız gerektiğini ifade sadedinde,......

Mü’min, dilini zikrullâh ile tezyîn edip güzel konuşmaya alıştırmalıdır. Yalan, gıybet, dedikodu, iftira, küfür, alay, hakâret, münâkaşa, hayâsız ve müstehcen sözlerle dilini kirletmekten titizlikle sakınmalıdır. Zira bunlar, dilin âfetleridir ve kalpteki fesâdın göstergesidir....

Dil, iki uçlu bıçak gibidir. Hayrın anahtarı olabileceği gibi, şerre de anahtar olabilir. Söz söylemek, eline bir taş alıp atmaya benzer. O taşın nereye düşeceğini baştan çok iyi hesap etmek gerekir. Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- de konuşmadan evvel iyi düşünmek îcâb ettiğine işaretle; “…Özür dilemeni gerektiren bir sözü......

Kalp kıran kaba sözler, ancak gâfil ve hantal kalplerden çıkar. Bu sebeple bir insan hem dindar hem de kaba, geçimsiz ve nezâketsiz olamaz. Zira İslâm’ın özü; îtikadda tevhîd, amelde ise edeptir....

Bir müstahdeme sert bir şekilde: “‒Çabuk bana bir bardak su getir!” demek var; bir de nezâketle: “‒Zahmet olmazsa bana bir bardak su getirir misin?” demek var. İkisinde de su istiyorsun. Fakat birinde kabalık var, muhâtabını inciten bir istihkār ve istihfaf ifadesi var; diğerinde ise incelik var, insana değer vermek var.......

Dilimizin kalplere saplanan bir diken olmamasına büyük bir titizlik göstermeliyiz. Nitekim ecdâdımız; “Kılıç yarası onulur, dil yarası onulmaz.” demişlerdir. Bir defa kırılan bir cam, belki yapıştırılabilir, ama ömür boyu izi kalır....

Konuşurken sözlerini ham şekilde, aklına geldiği gibi söyleme! Yanlış kelimeleri hâfızandan sil, lügatinden ayıkla. Sözü, akıllıca ve yerli yerinde kullan. Zamana, zemine, muhataplarının durumuna ve muktezâ-yı hâle uygun olan sözü söyle. Hazret-i Mevlânâ’nın ifadesiyle; “Körler çarşısında ayna satma, sağırlar çarşısında gazel atma!” Ve en mühimi; câhillik edip de, kalp kıran......

İnsanı saâdete de felâkete de götüren, ağzından çıkan sözleridir. Nasıl ki ağzımıza giren lokmaların helâl mi, haram mı olduğuna dikkat etmeliysek, ağzımızdan çıkan sözlerin de hayra mı şerre mi sebep olacağını evvelâ düşünüp sonra konuşmalı, yahut susmayı tercih etmeliyiz....

Düşünmeliyiz ki anaokulundan üniversiteye kadar bütün okul ve kurslarda yabancı dillerin öğretildiği günümüzde, Kurʼân-ı Kerîmʼin bizden istediği konuşma üslûbuna ne kadar âşinâyız? Beşerî lisanlara ne kadar, Kurʼân’ın tâlim ettiği lisan âdâbına ne kadar ehemmiyet veriyoruz?.....

Unutmamak gerekir ki, insan, konuştuğu her sözden mes’ûldür. Âyet-i kerîmelerde buyrulur: “İnsan hiçbir söz söylemez ki yanında onu gözetleyen, yazmaya hazır bir melek bulunmasın!” (Kāf, 18) “Şunu iyi bilin ki üzerinizde bekçiler, Kirâmen Kâtibîn (değerli yazıcılar) vardır; onlar, yapmakta olduklarınızı bilirler.” (el-İnfitâr, 10-12) Dolayısıyla mü’min, yapmış olduğu fiiller gibi, söylemiş......

Müʼminlerin hiçbir dünyevî menfaat beklemeksizin din kardeşlerini sevmesi, onların iyi günlerindeki mutluluğu kadar, zor zamanlarındaki kederini de paylaşmaya gönüllü olması, yani din kardeşliğini yaşaması, Allah katında çok kıymetli bir amel-i sâlihtir. Nitekim bir hadîs-i şerîfte buyrulduğu üzere, hiçbir gölgenin bulunmadığı bir günde Arş-ı Âlâʼnın gölgesinde gölgelenecek yedi sınıf müʼminden biri......

Affın asıl sahibi Allahʼtır. İnsanlar, gönüllerindeki Allah sevgisi nisbetinde affedebilirler. Bugün Allâhʼın kullarını affetme irâdesini gösteremeyen gâfil kalpler, yarın huzur-i ilâhîde nasıl af dileyebilirler?...

Günah ve mâsiyetlerin irtikâb edildiği yerlere, Cenâb-ı Hak rahmet nazarı ile bakmaz. Sâmi Efendi Hazretleri, haram ve kerahatlerin işlendiği mekânların sokağından bile geçilmemesini tavsiye ederlerdi. Buna mukâbil; Kâbe-i Muazzama, Ravza-i Mutahhara, Mescid-i Aksâ ve diğer mescidler ile sâlih ve sâdıkların bulundukları mekânlar da, ilâhî rahmet ve bereket tecellîlerinin mazharı olan......

Dünya hayatı, âhiret endişesi olmadan yaşanıyor ise, bu, gündüzü akşamsız telâkkî etmekten farksız bir aldanıştır. İmam-ı Rabbânî Hazretleri buyurur: “Ölmek felâket değildir. Asıl felâket, öldükten sonra başa gelecekleri bilmemektir.”...

Hayatta iken sâlih kimselerin güzel hâllerinden müstefîd olmak için onların sohbetinde, muhabbetinde, dostluk ve yakınlığında bulunmak gerektiği gibi, mü’minin vefatından sonra bile sâlih kimselerin yakınında olmasının ehemmiyetini şu hadîs-i şerîf açıkça beyân etmektedir: “Ölülerinizi sâlih insanların arasına defnediniz. Hayattaki insanın kötü komşudan rahatsız olduğu gibi, ölü de kötü komşudan rahatsız......

İhmal ve tembelliğine mâzeret bularak; “Ne yapayım, kabiliyet yok, devran bozuk, kimse gelmiyor…” gibi bahânelerle hizmet ve gayretten uzaklaşan eğitimciye Cenâb-ı Hak, taş duvardan ağaç çıkarıp onda meyveler yetiştirmek sûretiyle, kâinat kitabından hikmet dolu bir ders veriyor....