GÜNÜN MESAJI

Bir mü’minin günlük hayatta kendini nasıl mîzan ve muhasebe etmesi gerektiğine dair Hak dostlarının îkaz ve tavsiyelerinden birkaç numûne: Bu sabah hayat defterini nasıl açtın? Sana yeni bir gün lûtfettiğini düşünerek Rabbine şükrettin mi? Bu yeni günde Rabbine kulluk ahdini yeniledin mi? Bugün vefât edebileceğini, kefenlenip kabre konulabileceğini, bütün aile......

En kıymetli varlık, zamandır. Zamanı borç veremezsin, borç alamazsın, nice servetleri versen dünü geriye getiremezsin. Darb-ı meselde denildiği gibi; “Vakitlerle yâkutlar alınabilir, ama yâkutlarla vakit alınamaz.”...

İbâdullâh’ı istihkār ederek, yani Allâh’ın kullarını hakir görerek kendini beğenmek kadar, insanı mânen helâk edip kahr-ı ilâhîye dûçâr eden başka bir felâket yoktur. Bunun içindir ki Mevlânâ Hazretleri, birçok mânevî tehlikeden selâmetin; tevâzuya bürünmekle mümkün olacağını ifade sadedinde, şu teşbihte bulunmuştur: “Kılıç, boynu olanın boynunu keser!.. Gölge, yerlere döşenmiş olduğundan,......

Cüneyd-i Bağdâdî Hazretleri buyurur: “Dünyanın bir günü, âhiretin bin senesinden daha hayırlıdır. Çünkü dünyanın bir gününde rızâ-yı ilâhîyi tahsil etmek imkânı vardır. Âhirette ise dünyadaki gibi amel-i sâlihler yapıp da kazanma imkânı yoktur. Orada sadece hesap vardır.”...

Tevâzu; kulluğu olgunlaştıran ve birçok güzel hasletin kendisine bağlı bulunduğu müstesnâ bir fazilettir. Nitekim; * Mütevâzı müʼmin, cömert olur. Çünkü kendinde bir varlık görmez, elindeki varlığı kendine izâfe etmez. Bu yüzden, Hakʼtan geleni yine Oʼnun yolunda sarf etmek, mütevâzı kula hiç zor gelmez. Bilâkis, târifsiz bir lezzet verir. * Mütevâzı......

İnsan; Süleyman -aleyhisselâm- kadar zengin olsa da eğer gaflet içindeyse hüsrandadır. Kezâ Yusuf -aleyhisselâm- kadar cemâl sahibi olup da gaflet içinde yaşasa, hüsrandadır. Kurtuluş ancak îman ve amel-i sâlihler iledir....

Mevlânâ Hazretleri; “Tevâzu ve mahviyette toprak gibi ol.” “Bahar mevsiminde bir taş yeşerir mi? Toprak gibi mütevâzı ol ki senden renk renk güller ve çiçekler yetişsin!” buyurur. Hakîkaten toprak üzerinde gezen canlılar, onu ayaklarıyla çiğner ve cüruflarını da onun üstüne dökerler. Toprak ise, sessizce ve hiçbir itiraz göstermeden bütün bu......

Hak dostu ârifler; “Sen çıkınca aradan, kalır seni Yaratan.” demişlerdir. Yani nefsin gurur, kibir ve enâniyetini bertaraf etmeden gönül aynası nurlanmaz. Kalbini nefsânî arzuların kesâfetinden kurtarıp Hak nûruyla bakanlar ise her dâim Cenâb-ı Hakk’ı kalplerinde bulurlar....

Bezmiâlem Vâlide Sultan’ın bir vakfı çok câlib-i dikkattir. Bu vakıf vasıtasıyla; hizmetkârların çalıştıkları yerde kırdıkları veya zarar verdikleri eşya tazmin edilmektedir. Böylece müstahdemlerin azarlanıp haysiyetlerinin rencide edilmemesi, diğer taraftan da iş sahiplerinin çalışanlarını azarlayarak kul hakkı vebâline girmemesi sağlanmaktadır. Vicdânî derinlik ve nezâkette ulaşılan bu ufka, acaba günümüzün materyalist ve......

Hakk’ın huzûruna yüz süren kula, ilâhî rahmet tecellîleri, o secdegâhtan âdeta sağanak sağanak yağar. Yüzü yerde olan mütevâzı kullarını Cenâb-ı Hak sever ve onlara müstesnâ lûtuflarda bulunur. Tıpkı yağmur sularının yüksek tepelerde değil, aşağılardaki çukurlarda birikmesi gibi....

Kul hakkı, âhirete kalırsa hesabın nasıl görüleceği, hadîs-i şerîfte şöyle bildirilmiştir: “Kimin üzerinde din kardeşinin ırzı, nâmusu veya malıyla ilgili bir zulüm varsa, altın ve gümüşün bulunmayacağı kıyâmet günü gelmeden evvel o kimseyle helâlleşsin. Aksi takdirde; kendisinin sâlih amelleri varsa, yaptığı zulüm miktarınca sevaplarından alınır, (hak sahibine verilir). Şayet iyilikleri......

Tasavvuf; İslâm’ın “şerîat, tarîkat, hakîkat ve mârifet” bütünlüğü ile insanın özüne, sözüne, gözüne, eline, beline, diline, velhâsıl bütün hâl ve davranışlarına hâkim olmasıdır. Bu mânevî kemâlât yoksa, kuru bir taklit, zâhirî şekiller ve semboller, insanı tasavvuf ehli yapmaz....

İnsanoğlu, âhirette hesaba çekilirken amel defterindeki kayıtların titizliğini görünce, dehşet içinde kalacak. Âyet-i kerîmede bu hakîkat şöyle haber veriliyor: “Kitap ortaya konmuştur. Suçluların, onda yazılı olanlardan korkmuş olduklarını görürsün. «Vay hâlimize!» derler, «Bu nasıl kitapmış! Küçük-büyük hiçbir şey bırakmaksızın (yaptıklarımızın) hepsini sayıp dökmüş!» Böylece yaptıklarını karşılarında bulmuşlardır. Senin Rabbin hiç......

Hazret-i Îsâ -aleyhisselâm- bir defasında yanında bulunanlara: “–Tohum nerede biter?” diye sordu. Onlar da: “–Tohum, toprakta/yerde biter!” dediler. Bu söz üzerine Îsâ -aleyhisselâm-: “–Aynı şekilde hikmet de ancak yer gibi (toprak gibi mütevâzı) olan kalpte biter.” buyurdu....

İnsan, Rabbiyle beraberliği nisbetinde hak yolda ve istikâmet üzeredir. Kalbi “Allah” diyen bir kul, harama el uzatamaz, besmele çekerek bir çelme takamaz, Rabbini zikrederek bir gönle diken batıramaz. Yani en ağır hatâlar, günahlar, mânevî kayıp ve zararlar, dâimâ Cenâb-ı Hak’tan gâfil kalındığı zaman devreye girmeye başlar. İnsan, Hâlık’ını unuttuğu vakit......

Kulluk edebi; fânî dünyanın gel-geç sevdâlarını ve nefsânî câzibelerini kalpten çıkararak, gönül sarayını, ona en lâyık olana, yani Hâlık’ına tahsis etmeyi gerektirir. Zira İmâm Şâfiî -rahmetullâhi aleyh-’in buyurduğu gibi; “Hak ile meşgul olmayan bir kalbi, bâtıl işgâl eder.”...

Bizler bu dünyada Rabbimiz’i ne kadar zikredersek yarın ukbâda ilâhî vuslata da o nisbette nâil olabiliriz. Bundan dolayıdır ki ârif kullar da; “Zâyî olmuş, anladık; Sen’siz geçen saatimiz.” kelâm-ı kibârının ifade ettiği hissiyatla, Cenâb-ı Hak ile kalben beraber olabildikleri vakitleri, ihyâ edilmiş en bereketli vakitler olarak telâkkî etmişlerdir. Bunun zıddına,......

Sayılı nefeslerimizi gafletle ziyan etmemek, çok mühim bir meseledir. Nitekim bir hadîs-i şerîfte: “Cennet halkı, başka bir şey için değil, sadece dünyada Allâh’ı zikretmeden geçirdikleri vakitler için hasret ve nedâmet duyacaktır.” buyrulmuştur. (Heysemî, X, 73-74)...

Cenâb-ı Hak, zamandan ve mekândan münezzeh. O, her zaman ve mekânda hâzır ve nâzır. Allah Teâlâ -sonsuz kudretiyle- yarattığı bütün varlıkların her an yanıbaşındadır, onlara kendilerinden daha yakındır. Müteâl, yani idrâk ötesi mükemmel olan Rabbimiz, kullarını her an görür, duyar, her hâllerine vâkıf olur. Kulun kendini dâimâ ilâhî huzurda bilme......

Nasıl ki gözün görebilmek, kulağın işitebilmek için sınırlı bir kapasitesi varsa ve bu sınırların dışında kalan ses ve ışıkları kavramaktan âciz kalıyorsa, insan idrâki için “Cenâb-ı Hak da o kadar zâhirdir ki, zuhûrunun şiddetinden gâibdir”....

Kıyamet günü amel defterimiz verildiğinde, farkında olduklarımız kadar farkında olmadığımız nice hatâlarımızı da o uhrevî ekranda seyredeceğiz: Belki bir dedikodu ettik, bir kardeşimize ters baktık, bir insanı alaya aldık, kaş-göz işaretiyle birinin arkasından eğlendik, evimizin penceresinden bir halı silkeledik de alt kattaki komşuyu yahut evimizin önünden geçen bir insanı rahatsız......

Hiçbir fânînin görmediği zamanlarda dahî istikâmet üzere kalmak, beşer nazarlarından uzak mekânlarda bile günahlardan titizlikle sakınmak, ancak; “Rabbim beni her zaman ve mekânda görüyor, ilâhî kameralar her hâlimi kaydediyor!” şuurunu kalbe nakşetmekle mümkündür....

Kıyamet günü; mâsum çocukları bile ak saçlı ihtiyarlara çevirebilecek dehşette bir gün. Zâlimlerin gözlerinin yuvalarından fırlayacağı, kalplerin ve gözlerin allak bullak olacağı bir gün. Emziren kadınların çocuklarını unutacağı, hâmile kadınların bebeklerini düşüreceği, insanların içkiden değil dehşetten sarhoş gibi olacakları ve kaçacak bir yer arayacakları, çetin ve belâlı bir gün… Üstelik......

Cenâb-ı Hak buyuruyor: “…Şunu iyi bilin ki Allah, insan ile kalbi arasına girer…” (el-Enfâl, 24) Hakîkaten, kalpten geçen duygu ve düşünceleri sahibinden başkası bilemez. Fakat; “(Allah) gözlerin hâince bakışını ve sadırların (kalplerin) gizlediğini (dahî) bilir.” (el-Mü’min, 19)...

Bu dünyada bir dilimiz var, hesap gününde ise bütün uzuvlar dile gelerek tanıklık edecek. Hattâ mekânlar şâhitlik edecek. O gün okuyacağımız kitap, noktası virgülüne kadar hayatımızın her ânını gözümüzün önüne serecek. Bu dünyada her şey kayıt altında… Kirâmen Kâtibîn melekleri kadar, mekânlar da, ilâhî kameralar da her an kayıtta. Dolayısıyla......

Hadîs-i şerîfte: “Îmânın en üstün mertebesi, nerede olursan ol, Allâh’ın seninle beraber olduğunu bilmendir.” buyrulmuştur. (Heysemî, I, 60) Mânevî uyanıklık, firâset ve basîret ile hikmet ve hakîkatlere vukûfiyet de, ancak kalbin Allah ile beraberliği nisbetinde hâsıl olur....

Mânevî hayatın özüne değil de sözüne îtibâr eden, kalpten ziyâde kalıba ehemmiyet veren gâfilleri îkaz sadedinde, şu hâdise ne kadar mânidardır: Bâyezîd-i Bistâmî Hazretleri’ne müridlerinden biri: “–Efendim, kürkünüzden bir parça verseniz de teberrüken üzerimde taşısam!..” der. Hazret ise sırf şekille rûhî bir derinliğe ulaşılamayacağını ifade sadedinde; “–Evlâdım, sen adam olmadıktan......

İmâm Gazâlî Hazretleri bir kıssa nakleder: Adamın biri, taşkınca gülmekte olan kardeşine: “–Hayrola! Cehennem’den kurtulacağına dâir bir haber mi aldın?” diye sorar. Kardeşi; “–Hayır.” deyince de: “–O hâlde nasıl (böyle taşkınca) gülebiliyorsun!” diyerek hayretini ifade eder....

İnsan şahsiyetine en çok tesir eden iki müessir vardır. Birincisi; ülfet ettiği kimselerin mânevî durumudur. İkincisi de kazancının ve yediği lokmaların helâliyet derecesidir. Helâl kazanıp helâl yemek, o kadar mühimdir ki, ibadetlerin makbûliyeti dahî buna bağlıdır. Hâl böyleyken, günümüzde gayr-i müslimlerin âdetlerinden olan “yılbaşı eğlenceleri” adı altında milyonlarca piyango biletinin......