GÜNÜN MESAJI

Kula fayda verecek olan ve onu nerede olursa olsun yalnız bırakmayacak olan en vefakâr dost, Allah Teâlâʼdır. O hâlde bütün amellerimizde niyetlerimizi; اِلٰهِي اَنْتَ مَقْصُودِي وَ رِضَاكَ مَطْلُوبِي “Yâ İlâhî! Maksadım yalnız Sen’sin, talebim de sadece Sen’in rızâ-yı şerîfindir.” niyâzıyla tezyîn etmeliyiz. Bu şuur ve idrâke eren ârif kullar, bütün......

Îmanlı ve ahlâklı bir nesil yetiştirme hususunda yapılması gereken vazifeler, zamanımızda bir farz-ı kifâye değil, artık farz-ı ayn hükmünü almıştır. Yani her birimiz kendi imkânlarımız nisbetinde gayret etmeliyiz; gayret edenlere de destek olmalı, güç vermeliyiz....

Muhammed Mâsûm -rahmetullâhi aleyh- kullukta gözetilmesi gereken edebi şöyle ifade buyurur: “Hem ibadet ve tâat üzere olun, hem de bu ibadetlerdeki kusurlarınız sebebiyle istiğfâr edin! Yaptığınız amelleri Allah Teâlâ’ya lâyık görmeyin! Büyüklerden biri şöyle buyurmuştur: « اِعْمَلْ وَاسْتَغْفِرْ : Amel-i sâlihler işle ve hemen istiğfâr et!» İşte kulluk edebi budur!”......

Bugün evlerin içine, televizyon ve internet vasıtasıyla dünyanın dört bir yanından şeytânî pencereler ve nefsânî kapılar açılıyor. Menfî tesirler, bir kanalizasyon gibi evlere akıyor. Bir müʼmin, bu cihazları da mutlakâ müʼmince kullanmanın ve sınırlamanın yollarını bulmalıdır....

Tevbe edip sâlih amellere sarılmak için, fırsat bu fırsattır. Yine Allah yolunda maldan ve candan fedakârlıkta bulunmak için gün bugündür. Cenâb-ı Hak buyurur: “Herhangi birinize ölüm gelip de; «Rabbim! Beni yakın bir zamana kadar geciktirsen de sadaka verip sâlihlerden olsam!» demeden önce, size verdiğimiz rızıktan infâk edin!” (el-Münâfikûn, 10) Peygamber......

Küresel güçler memleketleri işgal edip tahrip ettikleri gibi insanların ruhlarını da işgal edip zehirliyor. Âhireti unutturmaya çalışıyor. Âile hayatını tahrip ediyor. Bu modern câhiliyeye karşı kendimizi, nesillerimizi ve çevremizi korumakla mükellef olduğumuzu aslâ unutmayalım....

İslâm, her hususta nezâket, zarâfet ve letâfet dînidir. Meselâ infakta gözetilmesi gereken edebi Ebû’l-Leys Semerkandî Hazretleri şöyle ifade buyurur: “(Bir infak esnâsında) veren, alana teşekkür edâsı içinde olmalıdır. Çünkü alanın nasîbi, dünyevî ihtiyacın giderilmesidir. Verenin nasîbi ise uhrevî ve sonsuz lûtuflar ile Cenâb-ı Hakk’ın rızâsıdır. Böyle olunca; veren, alandan daha......

Gayr-i müslimlerin yanlışlarına ve dalâletlerine hayranlık duymak, îmâna zarar verir. Bu itibarla bâtıl dinlerin uygulamaları olan yoga ve meditasyonu faydalı kabul etmek bile kalpte bir çatlak meydana getirir....

Bütün cihan bizim olsa ve dünyada bin yıl ömür sürsek ne fayda!? Neticede bu dünyadaki ömrümüz de, dünya da fânîliğe mahkûm… Kabre bir kefenden başka ne götürebileceğiz?.. Hayat çarşısının en asil giysisi olan kefen; bütün fânî alışverişlerin, tükenmek bilmeyen hevâ ve heveslerin iptal noktası değil midir?.. Dünya hayatında sahip olduğumuzu......

Bir müslüman, nasıl ki hastalıklarına içkide, uyuşturucuda şifa aramazsa, psikolojik ihtiyaçları için de bâtıl dinlerin yoga, meditasyon gibi uygulamalarında da şifâ arayamaz. Çünkü bunlar bir nevi nefse verilen rüşvetlerdir. Nefis o rüşvete alışınca, arkasını da istemeye başlar....

Âyet-i kerîmede buyruluyor: “Şeytan sizi fakirlikle korkutur ve size cimriliği telkin eder. Allah ise size katından bir mağfiret ve bir lûtuf vaad eder…” (el-Bakara, 268) Dolayısıyla; ‒Rabbinin lûtfuna lâyıkıyla îtimâd eden bir müʼmin, dînini yaşamakta cesaretsiz ve cimri olmaz. ‒Gerçekten Rabbine dayanıp güvenen bir müʼmin, kendisini Allah yolundaki gayretlerden alıkoymak......

Hak dostları, kâinatta sergilenen ilâhî sanatı tefekkür etmenin zevkine ererler. Tefekkürü, îman ve irfan anahtarı olarak kullanırlar. Bir dalgıcın denizin her derinliğinde ayrı manzaralar seyretmesi gibi, onlar da ilâhî kudret nakışlarını temâşâ ettikçe hayret içinde kalırlar....

Kul ile Allah arasında gizli kalması gerekirken, dünyevî veya nefsânî beklentilerle insanlara da arz edilen amellerde, Cenâb-ı Hakk’ın huzûruna yükselecek bir kıymet kalmaz. Nasıl ki zararlı böceklerin musallat olduğu bir bitki kısa zamanda çürüyüp kurursa, dünyevî ve nefsânî menfaatler karşılığında fânîlere pazarlanan hayırları da, gurur, kibir, riyâ/gösteriş, fahır/övünme gibi süflî......

Sonsuz âlemlerde meknuz sayısız alâmetler, deliller, sırlar, hikmetler, incelikler ve hakîkatler, her dâim bizleri düşündürmeli: ‒Bu muhteşem eserlerin Müessirʼi ve Sanatkârʼı kim? ‒Bunları yoktan var eden kim ve niye yarattı? ‒Geliş nereden, gidiş nereye? ‒Hayat nedir, ölüm nedir?.....

Yapılan hayırları ve sâlih amelleri unutmayıp bilâkis onları sürekli gündem etmek; buna güvenerek kulluk gayretlerinde ve Cenâb-ı Hakk’ın rahmetine ilticâ hususunda kişiyi tembellik ve ihmalkârlığa sevk edebilir. Yani kul; “Ben bu kadarını yaptım, bu bana yeter, başkaları bu kadarını da yapmıyor!..” gibi yanlış kıyaslamalara kapılabilir. Hâlbuki hadîs-i şerîfte; “Mü’min, sonunda......

Müʼmine yakışan; kendini toplumdaki gâfillerin hâliyle kıyaslayıp sahte bir muâfiyet duygusu içinde yaşamak yerine, tıpkı ashâb-ı kirâm gibi son nefese kadar sürekli artan bir azimle, ibadet, tâat ve hayır-hasenâta koşmaktır. Kulluk gayretlerini hiçbir zaman yeterli görmemektir....

Kul, yaptığı iyilikleri unutmayıp bilâkis onları gözünde büyütmeye devam ederse, hattâ onların reklâmını yaparak başkalarına karşı övünürse, o vakit ameline riyâ karıştırmış ve kendi eliyle kendi amelinin ecrini imhâ etmiş olur. Âyet-i kerîmelerde şöyle buyruluyor: “Ey îman edenler! Allâh’a ve âhiret gününe inanmadığı hâlde insanlara gösteriş olsun diye malını harcayan......

Kulun bu imtihan dünyasında edineceği en hayırlı dost ve en vefâlı sırdaş; onunla her an beraber olan, onu kabirde ve âhirette bile terk etmeyecek olan Cenâb-ı Hakʼtır. Bu sebeple müʼmin, fânîlerin iltifatına da kınamasına da aldırmayıp Hak Teâlâʼyı râzı etmeye bakmalıdır....

Allah rızâsı için yapılan hayır-hasenâtı mümkün mertebe gizleyip onları yapan kendisi değilmiş gibi âdeta “ârifâne bir tecâhül” sergilemek, yani “bildiği hâlde bilmiyormuş gibi” davranmak, kalbî olgunluğun bir göstergesidir. Bunun içindir ki Hak dostları: “İki şeyi unutma: Allâh’ı, Ölümü. İki şeyi de unut: Sana yapılan fenalıkları, Yaptığın hayır ve iyilikleri.” buyurmuşlardır....

“Ağaca dayanma kurur, insana dayanma ölür!” denildiği gibi, Allâhʼa îmân etmiş bir kulun fânîlere haddinden fazla dayanıp güvenmesi, onlardan mahrum kaldığında da kendini helâk edercesine hüzne gark olması, onun Allâhʼa tevekkül ve teslîmiyetindeki noksanlığının alâmetleridir....

Sâlih ameller, “Konu-komşu, el-âlem ne der?” gibi, fânîlerin kınamasından kurtulmak veya onlar nezdinde îtibar bulmak gibi gâyelerle yapılırsa, Allah katında bir paçavra gibi değersiz hâle gelir. Buna mukâbil; “Fânîler değil, Allah bilsin!” diyerek, hasbeten lillâh, yani sırf rızâ-yı ilâhî için, hâlis niyetle yapılan sâlih amellerin ecir ve mükâfatlarını yazmaya ise......

Hikmet ehli zâtlardan biri şöyle buyurur: “Dünya altından yapılmış ama fânî olsa, âhiret de çamurdan ama bâkî olsa, akıllı insan bâkî olanı fânîye tercih eder. Peki durum bunun aksine olur da dünya çamurdan ve fânî, âhiret de altından ve bâkî olursa acaba ne yapmak lâzımdır?!”...

Gizlice verilen bir sadaka, onu alan kimsenin minnet altında kalarak rencide olma ihtimâlini de bertaraf edeceği için, daha fazîletlidir. Sâlih kullar, bu edebe titizlikle riâyet etmişlerdir. Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul şühedâsının âilelerine, onların izzet ve haysiyetlerini koruma hassâsiyetiyle, akşamın loş karanlığında ve kapalı kaplar içinde yemek göndermiştir. Pâdişâhı böyle......

Dünya, Allâhʼın hazineleri içinde bir toz zerresi bile değil. O hâlde dünyadaki en büyük kazanç, Cenâb-ı Hakkʼın rızâ ve muhabbetidir. Bunu kazanan, dünyada bir dikili çadırı olmasa bile her şeyi kazanmış, bunu kaybedense bütün dünya onun olsa bile her şeyi kaybetmiş demektir....

Tavaf, Beytullâhʼa yapılır. Fakat bugün üzülerek görüyoruz ki Allâhʼa tahsis edilmesi gereken nice kalpler; para-pul, makam-mevkî, servet, şehvet ve şöhret mihveri etrafında âdeta pervaneler misâli dönüp duruyor. Hâlbuki dünyevî ve nefsânî ihtiraslara kapılarak esas hayat olan âhireti unutanlara Cenâb-ı Hak; “عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ: Çalışmış (fakat boşuna) yorulmuşlardır!” (el-Ğâşiye, 3) buyuruyor....

İbadet ve hayırlar, kulun Rabbiyle arasında kalması gereken sırlardır. Bu sırları lüzumsuz yere fânîlere duyuran, binbir zahmetle ekip biçtiği mahsulünü rüzgâra kaptıran kimse gibidir. Unutmayalım ki kıyâmet günü ibadet ve hayırların ecrini ancak Allah Teâlâ verir; fânîler değil!...

Bugün dayanıp güvendiğimiz fânî varlıklar, bir gün ansızın elimizden alınabilir. Nitekim; “Güzelliğine güvenme bir sivilce yeter; malına güvenme bir kıvılcım yeter.” denilmiştir. Müʼmin için aslâ zevâl bulmayacak olan yegâne sığınak, barınak ve dayanak, Cenâb-ı Hakʼtır....

Mevlânâ Hazretleri buyurur: “Mârifet, renklerin bolluğunda değil, renksizliğin zuhûrundadır. Nitekim göklerdeki bulutların, deryâlardaki suların kendi renkleri yoktur. Onları renkten renge koyan, semâdaki Güneş’tir.” Bir müʼmin için asıl mârifet de; nefis tezkiyesi ve kalp tasfiyesi ile dünyevî ve nefsânî ihtirasların bütün renklerini iç dünyasından bertaraf ederek renksizliğe nâil olmak ve “Sıbğatullâh......

Küresel çeteler, bugün aile müessesesini çökertmeye çalışıyorlar. Çünkü aile, mukaddes bir yuva olursa, dışarıdan gelen her türlü hücuma karşı mânevî bir kale hükmünde muhafaza edilirse; asrımızı câhiliyeye döndürmeyi arzu eden şer güçler, hedefine ulaşamaz. Fakat -Allah korusun- o kale de düşerse; beşeriyet âdeta kurtlara yem olacak çobansız sürülere döner. Hiçbir......