GÜNÜN MESAJI

Ashâb-ı kirâm, Mekke devrinde müşriklerin ağır baskı, zulüm ve ambargosu altında iken kendi kendilerine: “Bizler Rabbimizʼe kul olabilmek için her türlü cefâya katlanıyoruz. Allâh’a isyan eden kâfirler ise dünyada refah içinde rahat rahat dolaşıyor, dünya menfaatlerinden istedikleri gibi istifade ediyorlar.” dediler. Bunun üzerine Rabbimiz, mü’minlere dünyadan çok daha hayırlı olan......

Bir din düşmanının yaptığı bir duvara bile “aman ne güzel” demekten dolayı kalbe menfî bir tesir ârız olur. Zira onun fiilini veya eserini beğenmek, o Allah düşmanının îtibârını yükselteceğinden, Cenâb-ı Hakk’ın gazabını celbeder....

Bir müʼmin; halk nazarında hor ve hakir görülen bir mevkîde bulunsalar bile, daima gönül ehli, âlim, ârif, sâlih ve sâdık kullara gıpta etmelidir. Zira onlar, Allah ile beraberliğin gönül huzuru içinde yaşayabilen ebediyet sultanlarıdır. Bunun zıddına; Hakʼtan gâfil olan, mânen câhil ve nâdan kimselere ise -velev ki toplumda îtibar görseler......

İmâm Gazâlî Hazretleri, gâfil ve fâsıklarla yakınlığın, zamanla zihnî yakınlığa, bu yakınlığın da nihâyetinde kalbî beraberliğe döneceğini bildirir. Bu ise insanın adım adım helâke sürüklenmesi demektir....

Cenâb-ı Hakkʼa vuslat; yoktan var edilip sayısız mahlûkat içinde insan, insanlar içinde ehl-i îman kılınan bir kul için, nâil olunabilecek en yüce mazhariyettir, en büyük izzet ve şereftir. Dolayısıyla böylesine muazzam ve muhteşem bir nîmeti elde etmek için gayret göstermek yerine, Hakʼtan gâfil kimselerin dünyevî ve nefsânî rahatlıklarına bakarak, onların......

İnsan, sevdiği kimselerin yoluna meyleder. Dolayısıyla kulluktan bîhaber olan gâfil ve fâsıklara muhabbet, kalbe kasvet verir. İmâm Şâfiî Hazretleriʼnin tâbiriyle; “Ehl-i dünyanın yakınlığı, sağlam insanı bile hasta eder.”...

Muhabbet ve itaat, gölgenin vücuda olan sadâkati gibidir. Bu mânâda Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in hayat düsturları olan Sünnet-i Seniyye’sini ne kadar hayata geçirebiliyoruz? Fahr-i Kâinât Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-; “Namazı benden gördüğünüz gibi kılın.” buyurmuştu. (Buhârî, Ezân, 18) Yani bir bakıma; “Namazınız, benim namazıma benzesin.” buyurmuştu. Bizim......

Bugün evlâtlarımıza karşı sorumluluğumuzda, dünya ve âhiret dengesini kurmak, umûmiyetle ihmal ediliyor. Dünyevî diplomalar yanında, uhrevî diplomalara dikkat edilmiyor. Kendi kendimize sormalıyız: İstikbâli verecek olan kim?.....

Ârifler buyurmuşlardır ki: “Şerîatte benim malım benim, senin malın senindir. Tarîkatte senin malın senin, benimki de senindir. Hakîkatte ise; ne benim, ne senin, mülk sadece Allâh’ındır.” Bu hâl ve idrâk, hem kişiyi Hakk’a yaklaştırır, hem de muhtaçlara huzur tevzî eder. Ayrıca, infâkı emreden Allâh’ın rızâsına vesîle olur. Hakk’a râm olan......

Asırlar ve nesiller, ilâhî göç kafileleridir. Dâimî bir yolcu olarak bulunduğumuz bu fânî dünyada, yerli edâsıyla oturmayalım!.....

İnfak sadece maddî imkânlardan değildir. Allah Teâlâ hangi nîmeti verdiyse, kul onu infâk etmelidir. Meselâ, ilmi ve irfânı olan; önce kendisini irşâd edecek, sonra müsterşidi / irşad bekleyenleri irşâd edecek. Bilhassa bugün müsterşid pek çok, irşâd edecek kimseler ise çok az. Bugün bu ihtiyaç çokluğundan dolayı irşad vazifesi, farz-ı ayn......

Şunlar cömertliği kökten zedeler: -İsraf savurganlığı, -Cimrilik hastalığı, -Cömertliğe karışan enâniyet ve riyâ mikrobu....

Tevhîd inancının ortaklığa tahammülü yoktur. İbadetler sadece Allah rızâsı için edâ edilmelidir. Hadîs-i şerîfte; “Sağ elin verdiğini sol el bilmeyecek” şekilde infâk edenlerin, tabiri câizse farz namazların açıktan kılınması gibi zarûreten açıktan verme durumu olsa bile bunu îlâna dönüştürmeyenlerin, başka bir gölgenin olmadığı günde, Arş’ın gölgesinde gölgelendirilecekleri bildirilmiştir. (Bkz. Buhârî,......

Cömertlik, ancak isrâfa düşülmezse değerlidir. “Nasılsa bolca cömertlik yapıyorum.” diye kendi yaşayışında isrâfa düşen kimseler, şeytana aldanmış demektir. İdrâk eden için şu îkâz-ı ilâhî, ne kadar dehşetlidir: “Allah isrâf edenleri sevmez!” (Bkz. el-En‘âm, 141; el-A‘râf, 31)...

Bir mü’min, elindeki ihtiyaç fazlası mal hususunda; Asla cimrilik edemez! Asla israf edemez! Pintilik ve hasislik, Cenâb-ı Hakk’ın en sevmediği çirkin huylardır. Cömertlik; hidâyet ve Hakk’a dost olma yolunun birinci ve zarûrî şartıdır. Cimrilik ise, bu mânevî nîmetlerden mahrûmiyet sebebidir. Cömertlik; sende olanı ondan mahrum olana vermen, onun ihtiyacını telâfi......

Mü’min; çalışacak, kazanacak, hattâ imkânı varsa işyeri, fabrika vs. kuracak. Lâkin dâimâ riyâzat hâlinde, mütevâzı yaşayacak ve ihtiyacından fazlasını infâk edecek. Âyet-i kerîmede buyrulur: “…Sana neyi infâk edeceklerini soruyorlar. De ki: «İhtiyaç fazlasını!»” (el-Bakara, 219)...

Nâfile ibadetler, ehemmiyetli ancak, günümüzde gittikçe artan modern câhiliye karşısında; hakkı ve hayrı tavsiye edip bâtıl ve şerden sakındırma vazifesini gerçekleştirmek, çok daha mühimdir. Şu kıssa ne kadar mânidardır: Sıcağın pek şiddetli olduğu bir seferde; Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ve ashâbı, uygun bir yerde konaklamışlardı. Sahâbenin bir kısmı......

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz sık sık tekrarlardı: “Ey Allâh’ım! Esas hayat, yalnız âhiret hayatıdır.” (Buhârî, Rikāk, 1) Dünya hayatında bu hakîkati idrâk; varlıkta şımarmamaya, yoklukta da kanaat ehli olmaya bağlıdır....

Tebük her bakımdan Gazvetü’l-Usra / Zorluk Harbi’ydi. Yani nefis ve şeytan için her türlü bahâne ve mâzeret hazırdı. Münâfıklar; “–Bu sıcakta sefere mi çıkılır?!.” dediler. Cenâb-ı Hak; “–Cehennem ateşi daha sıcaktır!” diye cevap verdi. (Bkz. et-Tevbe, 81) Hayatın bütün med-cezirlerinde; bilhassa zorluk ve meşakkatlerin had safhaya vardığı, sabırların zorlandığı ve......

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Âhirete göre dünya, sizden birinizin parmağını denize daldırmasına benzer. O kişi parmağının (denizden) ne kadarcık su ile döndüğüne bir baksın.” (Müslim, Cennet, 55) Âhiretin sonsuzluğu karşısında dünyanın zerre bile olmadığının ne güzel bir ifadesi…...

Ârif mü’minler, fânîliği hiçbir zaman hatırlarından çıkarmaz, dünyayı dâimâ ukbâ penceresinden seyrederler. Zira müʼmin, mârifetullahʼta mesafe aldıkça, yani Rabbini kalben tanıdıkça, dünyanın hakîkî yüzünü görmeye başlar, âhirete rağbetini artırır. Dünya gözünde küçülür, âdeta bir çakıl taşı gibi ehemmiyetsiz hâle gelir....

Unutmayalım ki bizler, dünyaya değil âhirete îman ettik. Dolayısıyla, ehl-i dünyanın fânî varlıkları elde etmek için sarf ettiği gayretten daha fazlasını, esas ve ebedî hayat olan âhiretimiz için sarf etmemiz îcâb eder....

Îman nûrundan ve gönül feyziyle îfâ edilen ibadetlerden mahrum bir sûrette, türlü eğlence, çılgınlık, zulüm ve haksızlıklarla, nefsânî bir yaşayış içinde geçen karanlık bir dünya gecesinin, aydınlık bir ebediyet sabahı getirmeyeceği mâlûmdur. Dünya hayatının nefsânî pembelikleri, âkıbet solgunluğunun; gâfilâne kahkahaları da, Cehennem çatırtılarının habercileridir....

Ebedî saâdet güneşi; ancak ilâhî beyanlar ışığında ve istikâmet üzere bir ömür sürüp müsterih bir vicdan, selîm bir kalp ve yüz aklığıyla âhirete irtihâl etmesini bilenlerin gönül ufuklarından doğar....

Kimse bu dünyada kalıcı değildir. Allâhʼın en sevgili kullarına bile yâr olmayan dünya, hiç kimseye de yâr olmayacaktır. Dolayısıyla dünya misafirhanesinde kalıcı edâsıyla oyalanmak ve oradaki câzibeli nakışlara gönül bağlamak, derin bir gaflet uykusuna dalmak demektir. Nasıl ki istasyonda uyuyan bir yolcu treni kaçırırsa, kendisinin ebediyet yolcusu olduğunu unutarak fânî......

Hazret-i Ali -radıyallâhu anh- buyurur: “Dünya arkasını dönmüş gidiyor. Âhiret ise yüzünü dönmüş geliyor. Her birinin kendine has evlâtları (tâlipleri) vardır. Siz âhiretin evlâtları olun, dünyanın evlâtlarından olmayın!..” (Buhârî, Rikāk, 4)...

Düşünmeliyiz ki ashâb-ı kirâm evlâtlarını nasıl yetiştiriyordu, biz nasıl yetiştiriyoruz? Evlâtlarımızın maddî rahatlarını ve dünyevî istikbâllerini düşündüğümüz kadar, onların mânevî durumlarını ve ebedî istikbâllerini de düşünebiliyor muyuz? Elbette her anne-baba, üşüyen yavrusunun üstünü örter. Onu en güzel kıyafetler içinde görmek ister. Fakat âhiret inancına sahip bir anne-baba, evlâdını öbür âlemde......

Kalpten atılması gereken “dünya muhabbeti”nin mâhiyetini Mevlânâ Hazretleri ne güzel îzah eder: “Dünya, Allahʼtan gâfil olmaktır. Yoksa para, kumaş, âile ve evlât sahibi olmak değildir. Seni oyalayıp Hakʼtan gâfil kılan ne varsa, senin dünyan odur.”...

Bizler, dâimâ âhireti dünyaya tercih eden sahâbe efendilerimizin hâllerini ne kadar tefekkür ediyoruz? Zira Cenâb-ı Hak onlara güzelce tâbî olan, yani onların fazîletlerini samimiyetle örnek alan müʼminleri, Tevbe Sûresiʼnin 100. âyetinde medhediyor. Bugün bir sahâbî olma imkânımız yoksa da onlara güzelce tâbî olarak Cenâb-ı Hakkʼın rızâsına erme imkânı, kıyamete kadar......

Sahâbe neslinin en büyük derdi, esas hayat olan âhiretti. Bu sebeple âhiretlerine zarar verme ihtimâli bulunan dünyevî menfaatlere aslâ îtibar etmedikleri gibi, âhiretlerine fayda verecek olan her türlü dünyevî ezâ, cefâ ve sıkıntıya da, canlarına minnet bilerek katlandılar....