GÜNÜN MESAJI

Ramazân-ı Şerîf, ömür takvimi içerisinde müs­tesnâ bir lûtuf ve rahmet ayı… Cenâb-ı Hakk’ın ümmet-i Muhammed’e muazzam bir ikrâmı… Mü’minler için mânevî kıymetlerle dolu olan ilâhî bir hazine… Nitekim bir hadîs-i şerîfte: “Eğer kullar, Ramazan’ın fazîletlerini bilselerdi, bütün senenin Ramazan olmasını temennî ederlerdi…” buyruluyor. (Heysemî, c. III, sf. 141)...

Ramazân-ı Şerîf, tutulan oruçlarla açlık ve âcizliği tattırarak muhtaçların hâlinden daha iyi anlamayı sağlayan bir şefkat ve merhamet eğitimidir. Yine Ramazân-ı Şerîf, etrafımızdaki yoksul, kimsesiz ve bîçârelerin bize zimmetli olduğunu telkin eden bir mârifet mektebidir....

Din kardeşinin acısına bîgâne kalmak, çok ağır bir cürümdür. Nitekim bu duygusuzluğu, bir anlık gaflete düşerek yaşamış olan Seriyy-i Sakatî Hazretleri, o hâlinden duyduğu pişmanlığı şöyle ifade eder: “Bir gün Bağdat çarşısı yanmıştı. Birisi koşarak bana geldi ve; «–Bütün Bağdat çarşısı yandı, bir tek sizin dükkânınız kurtuldu. Gözünüz aydın!» dedi.......

Gerçek mü’minin gönlünde ikram etmenin lezzeti, kendi açlığını giderme duygusundan öndedir. O, etrafında bir aç varken, yediğinden lezzet alamaz. Yanı başındaki muzdaribin ıztırâbını gidermeden huzur bulamaz. Müʼmin, muhtaçları sevindirme neşesiyle yaşayan insandır....

Hadîs-i kudsîde buyruluyor: Kıyâmet günü Azîz ve Celîl olan Allah şöyle buyuracaktır: “−Ey Âdemoğlu! Ben hasta oldum, Ben’i ziyaret etmedin!” Kul diyecek ki: “−Ey Rabbim, Sen Âlemlerin Rabbi iken, ben Senʼi nasıl ziyaret edebilirdim?” Cenâb-ı Hak buyuracak: “−Falan kulum hastalandı, fakat sen onu ziyaret etmedin. Bilmiyor musun, eğer onu ziyaret......

Yaratan’dan ötürü yaratılana şefkat ve merhamet göstermek, Cenâb-ı Hakk’ın rızâsına vesîle olurken, bunun aksine muhtaçların feryatlarına bîgâne kalmak da ilâhî gazabı celbeder....

Genç nesillerimizin; en kıymetli hazinemiz olan millî ve mânevî değerlerimize sahip çıkma şuuruyla yetişmeleri elzemdir. Şair Mehmed Âkif, bu mesʼûliyeti ne güzel hulâsa eder: Sahipsiz olan memleketin batması haktır, Sen sahip olursan bu vatan batmayacaktır… Bu vesîleyle, 108. sene-i devriyesinde bulunduğumuz Çanakkale başta olmak üzere, tarihimizden bugüne kadar dîn ve vatan......

Allah için olan gerçek dostluk, iki insanın bir kalpte yaşaması gibidir. Cenâb-ı Hak, kardeş kıldığı mü’minlerin birbirini yıkayan iki el gibi olmasını istemiş, onları birbirine zimmetlemiştir. –Zayıflar, güçlülere… –Fakirler, zenginlere… –Hastalar, sıhhatlilere… –İrşad bekleyenler, irşâd ehli mü’minlere zimmetlidir. Bütün güçlü, zengin ve bilgili olanlar da; ihtiyaç sahibi kardeşlerinin duâsına muhtaçtır....

Rabbimiz’in rahmetini arzu ediyorsak, bizler de gönlümüzden rahmet taşırmalıyız. Hadîs-i şerîfte buyruluyor: “Merhamet edenlere Rahmân olan Allah Teâlâ merhamet buyurur. Siz yeryüzündekilere merhamet edin ki, gökyüzündekiler de size merhamet etsin.” (Tirmizî, Birr, 16/1924)...

Merhamet; dünyada vicdan huzuru, âhirette ise ebedî saâdet müjdesidir. Mü’min bilir ki; “Merhamet etmeyene merhamet edilmez.” (Buhârî, Edeb, 18) Elinde imkân varken bencillik ve cimrilik edip muhtaca sırt çevirene, en muhtaç olduğu zamanda sırt çevrilir. Kulun en ufak bir hayra dahî en fazla muhtaç olacağı zaman, şüphesiz ki mahşer günüdür.......

Güneş için ısıtmamak nasıl imkânsız ise, yük­sek ruhlar için de insanlara ve mahlûkâta acımamak, cömertlik ve fedakârlıktan kaçınmak, ıztırap ve çileler karşısında duyarsız kalmak ve etrafına güzellik tevzî etmemek öyle imkânsızdır....

Mevlânâ Hazretleri der ki: “Şefkat ve merhamette Güneş gibi ol!” Nasıl ki Güneş, ısı ve ışığından istifâde etmek isteyenlerden ricâ ve yalvarma beklemezse, firâset sahibi bir müʼmin de kendisinden beklenenleri, söylenmesine gerek kalmadan yerine getirmelidir… Yine Güneş, nasıl ki yeryüzündeki bütün mahlûkâta ışık, sıcaklık ve gıda vesîlesi olup en ücrâ......

Îmânın ilk meyvesi merhamettir. Merhametin en güzel göstergesi de sahip olunan imkânları mahrumlarla paylaşmak, onların eksiğini-noksanını telâfiye çalışmaktır. “Allah” diyen bir kalbin, merhametten, şefkatten, cömertlikten, affetmekten nasipsiz olması düşünülemez....

Mevlânâ Hazretleri buyurur: “Eğer bizi ve rızâmızı istiyorsan, bunun ancak bir gönül kazanmaya bağlı olduğunu unutma! Sen varını-yoğunu ver de bir gönül yap! Yap da o gönül, mezarda, o kapkara gecede sana ışık versin!” Mazlumun, mağdurun, muhtâcın, garibin, yoksulun duâsını alabilmek; muhteşem bir âhiret hazinesine sahip olmak demektir....

Kalbi zengin olana, cüzdan fakirliği bir zarar vermez. Kalbi fakir olana da, cüzdan zenginliği bir fayda vermez. Unutmayalım ki gönül dünyamız ne kadar cömert ve merhametliyse o kadar zenginiz; ne kadar cimri ve merhametsiz ise o kadar fakiriz demektir....

İmâm Şâfiî -rahmetullâhi aleyh- buyurur: “Ey dünyanın süsüyle şeref bulduğunu zanneden! Ölüm binâya da gelecek, binâ edene de… Kimin izzeti dünya ve süsüyse, bilsin ki izzeti pek az, zevâle mahkûm ve fânî… Bil ki dünyanın hazineleri altındandır. Sen; îman, amel-i sâlih ve hayır-hasenattan hazineler biriktir!..”...

Şeyh Sâdî buyurur: “Dünyayı elde etmek, bir hüner ve mârifet değildir. Asıl hüner ve mârifet, gönül elde etmektir.” Unutmamak gerekir ki, ancak problemi çözülen insanın gönlü kazanılabilir....

Ramazân-ı Şerîfʼin müjdecisi olan Beraat kandilinizi tebrik eder, amellerin Hak katına yükseldiği bu mübârek gecenin, cümlemizin ebedî kurtuluşuna vesîle olmasını Yüce Rabbimiz’den niyâz ederiz. Cenâb-ı Hak bu mübârek günler ve geceler hürmetine; dînimizi istikâmet üzere yaşayıp yaşatabilmeyi cümlemize nasîb eylesin. Vatanımızı, milletimizi ve bütün ümmet-i Muhammedʼi lûtf u keremiyle selâmete......

Mü’minler birbirine zimmetlidir. Hiçbir mü’min, diğer bir kardeşi hakkında; “Ondan bana ne!” diyemez. Kardeşinin maddî ve mânevî her türlü derdi, onun da derdidir. Cenâb-ı Hak; birbirini Allah için seven mü’min kardeşlerin, başka bir gölgenin bulunmadığı kıyâmetin o dehşetli gününde, Arş-ı Âlâ’nın gölgesinde himaye edileceklerini bildirir. (Bkz. Buhârî, Ezân, 36) Ancak......

Allâhʼın rızâsını arayan bir mü’min, mâtemlerin civârında dolaşmalı; muhtaçların yardımına koşmalıdır. Nitekim Mû­sâ -aleyhisselâm-; “–Yâ Rabbi! Se­nʼi ne­re­de ara­ya­yım!” diye niyâz etti. Cenâb-ı Hak da; “–Be­nʼi, kal­bi kı­rık­la­rın ya­nın­da ara!” buyur­du. (Ebû Nu­aym, Hil­ye, II, 364)...

Cimri ve gâfil kimseler, etraflarından yükselen; “Acıyın bize! Ey merhamet, neredesin?” feryatlarına sağır kesilirler. Kendilerini de iç dünyalarında oluşturdukları birtakım bahanelerle avuturlar: “–Nasıl olsa birileri duyuyor ve yardım ediyordur.” derler. Hâlbuki îmanda derinleşen kimseler; dünyanın diğer ucundaki müslümanın dahî feryâdını işitirler, o üşüyorsa ısınamaz, o dertliyken sevinemezler....

Gerçek bir mü’min, hassas ve rakik kalpli bir insandır. Kendi ebedî kurtuluşunun, başkalarının da kurtuluşu için hizmet ve gayret etmekten geçtiğini bilen insandır. Zira yüce dînimiz İslâm, sırf kendi menfaatini düşünen, kaba, bencil ve cimri bir insan tipini reddediyor....

Ârifler bilirler ki; “İnsanın bedeni yemekle doyar, rûhu ise yedirmekle…” Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- de ümmetinin açlarını doyurmadan kendi açlığını gidermeyi düşünmezdi. Ümmeti açlıktan karnına taş başladığı zaman, O iki taş bağlardı. Eline bir dünyalık geçtiğinde ise -bir borcu ödemek için ayırdığı hâriç- onu infâk etmeden rahat edemez,......

Muhtaç ve muzdarip kardeşlerimizi gördüğümüzde; “Biz onların yerinde olabilirdik, onlar da bizim yerimizde olabilirlerdi.” diye düşünmeli, onlara yardım etmeliyiz. Zira kendi rahatını düşünüp etrafındaki ıztıraplara duyarsız kalmak, gerçek bir müslümanın vicdan ufku olamaz....

Cömertlik; Hakk’a dostluk yolunun birinci ve zarûrî şartıdır. Cimrilik ise, bu mânevî nîmetten mahrûmiyet sebebidir. Hazret-i Mevlânâ; bu hakîkati şöyle anlatır: “(Ey Rabbim!) Göklere mîrâc için kullarının önüne koyduğun gizli merdivenden, cimriler, hasis ve gâfil kişiler faydalanamaz. Ancak emin kişilere, sâlih ve cömert kişilere mîrac merdivenini gösterirsin ki, ruhlar kervanı......

Allâh’ın rızâsı bazen büyük, bazen orta, bazen de küçük bir amelde gizlidir. Yeri gelir, zor durumdaki bir garibin yüzünü güldüren küçük bir iyilik rızâ-yı ilâhîyi celbeder. Zira kulun, kimin hayır-duâsıyla kurtulacağı belli olmaz. Bu yüzden büyük-küçük demeden her hayra koşalım....

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-; ümmetinin, Allah için gösterilecek gayretlerden gâfil kalmaması ve vaktini boşa geçirmemesi için, zaman zaman şöyle buyururdu: “Ey ümmetim! Bugün bir yetim başı okşadınız mı? Bugün bir aç doyurdunuz mu? Bugün bir hasta ziyaretinde bulundunuz mu? Bugün bir cenâze teşyiinde bulundunuz mu?” (Bkz. Müslim, Fedâilu’s-Sahâbe,......

Hakk’a kulluk; namaz, oruç gibi şahsî ibadetlere ilâveten; din kardeşlerini düşünmek, cömertlik, Allah yolunda gayret gibi içtimâî kulluk vazifelerini de ihtivâ eder. Zira Cenâb-ı Hak, mü’minlerin birbirini yıkayan iki el gibi yekdiğerini koruyup kollamalarını arzu buyurmuştur....

Hak dostlarından Dâvud-i Tâî Hazretleriʼnin hizmeti­nde bulunan talebesi bir gün: “–Efendim, biraz et pişirdim; lütfen buyrun!” der. Üstâdının sükût etmesi üzerine de eti getirir. Ancak Dâvud-i Tâî Hazretleri, önüne konan ete bakarak: “–Falanca yetimlerden ne haber var evlâdım?” diye sorar. Talebesi: “–Bildiğiniz gibi efendim!” de­r. O bü­yük Hak dos­tu da:......

Kelâm-ı kibarda buyruluyor: “Üç türlü insan Allah’tan uzaktır: Rahatlarını düşünerek hizmetten kaçanlar. Hassas olduklarını öne sürerek ıztırapların civarına yaklaşamayanlar; “İçim kaldırmıyor!” diyerek kendine mâzeret bulanlar. Zâlimler ve gâfillerle beraber olanlar.”...