GÜNÜN MESAJI

İmâm Şâfiî -rahmetullâhi aleyh- buyurur: “Ey dünya ve dünyanın süsüyle şeref bulduğunu zanneden! Ölüm binâya da gelecek, binâ edene de… Kimin izzeti dünya ve süsüyse, bilsin ki izzeti pek az, zevâle mahkûm ve fânî… Bil ki dünyanın hazineleri altındandır. Sen; îman, amel-i sâlih ve hayır-hasenattan hazineler biriktir!..”...

Dünya pazarının gözleri kamaştıran, gönülleri cezbeden, uğruna ömür tüketilen fânî metâları, yine dünyada kalır. Dolayısıyla dünyayı âbâd etmek için çırpınıp âhiretini berbâd etmek, en büyük hamâkattir....

Hayat çarşısının en asil giysisi olan kefen; bütün fânî alışverişlerin, gelgeç zevklerin, tükenmek bilmeyen hevâ ve heveslerin iptal noktasıdır. Her insan, kabre girerken yanında dünyalık olarak yalnızca bir kefen götürür. O da bir müddet sonra cesetle beraber aslına rücû eder, yani toprağa döner. Geriye sadece îman ve ameller kalır....

Ârif bir zâtın şu îkazı ne kadar ibretlidir: “Hayret! Mezardakilerin pişman oldukları şeyler için dünyadakiler birbirini yiyor!” Kabir ehli, dünyada peşinden koşup ömür tükettikleri şeylerin ne kadar boş hevesler olduğunu anlamışlardır, fakat iş işten geçmiş, her şey bitmiştir!.....

Bu dünyadan gidenler, ister köle, ister pâdişah, ister âmir, ister memur olarak gitsinler, oradaki bütün sermayeleri, yalnızca îman ve amel-i sâlihleridir. O hâlde bir düşünelim: –Ebediyet yolculuğumuz için heybemizde neler var? –Hangi fedakârlıkları biriktirdik? –“Yâ Rabbi! Sırat köprüsünde beni ateşe düşmekten koru, ben Sen’in rızân için şu amelleri işledim!..” diyebileceğimiz......

Ömrün bir gün biteceği şuur ve idrâkiyle yaşayan kimse, fânî dünya lezzetlerine; bu hayatta yolcu olduğunu bilen de dünya misafirhânesindeki oyuncaklara aldanmaz! Çünkü eşya, ondan ayrılmayacak bir sûrette dünyaya âittir....

Âmâ sahâbî Abdullah İbn-i Ümmü Mektûm -radıyallâhu anh-; mâzereti sebebiyle seferden muaf olmasına rağmen, tebliğ ve cihad fazîletinden mahrum kalmak istememişti. Kadisiye Harbine katılmak için müracaat etti. Gözleri görmez hâliyle nasıl hizmet edeceğini soranlara ise, şu güzel cevabı verdi: “–Benim bu hâlimle de size büyük bir faydam dokunabilir. Çünkü ben......

Şeyh Sâdî ne güzel söyler: “Akıllı insanlar, mallarını ve paralarını öbür cihâna giderken yanlarında götürürler. (Yani önceden Allah yolunda infâk ederler.) Ancak hasisler (cimriler)dir ki, hasretini çekerek burada bırakıp giderler.”...

Bütün kardeşlerimizin 10 Muharrem Aşûre günü mübârek olsun. 10 Muharrem (Aşûre) günü, içerisinde büyük tecellîlerin yaşandığı bir gündür: Hazret-i Âdem -aleyhisselâm-ʼın tevbesi bu günde kabul edilmiştir. Demek ki bugün “tevbe-istiğfar” günüdür. Hazret-i Nûh -aleyhisselâm-ʼın tufandan kurtulup, gemisinin selâmete erdiği gündür. Demek ki bugün Nûh -aleyhisselâm-ʼın 950 sene süren çilelerle dolu......

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Kim Aşûre günü (nafaka hususunda) âilesine geniş davranırsa Allah Teâlâ da bütün sene boyunca onun rızkına bolluk ihsân eyler.” (Taberânî, Evsat, IX, 121) Câbir -radıyallâhu anh- bu rivâyetle alâkalı olarak; “–Biz bunu denedik ve öyle bulduk.” der....

Ramazan orucu farz olmadan evvel Muharrem ayının 10’unda (Aşûre günü) oruç tutmak vâcipti. Ramazan orucu farz kılındıktan sonra bu oruç nafile oldu. Bu itibarla Ramazan’dan sonra en makbul oruç, Muharrem ayının 10’u, yani Aşûre gününde tutulandır. Lâkin bu orucu yahudîler de tutuyordu. Bunun için hadîs-i şerîfte: “Aşûre orucunu tutun; ancak......

Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyurmuşlardır: “Ramazan orucu dışında en fazîletli oruç, Allâh’ın ayı Muharrem’de tutulan oruçtur. Farzlar dışında en faziletli namaz da gece namazıdır (teheccüd).” (Müslim, Sıyâm 202, 203; Nesâî, Kıyâmu’l-leyl, 6)...

Esas servetimiz, infâk edebildiklerimizdir. Allah için verebildiğimiz her şey bizimdir. Hâlis niyetle yaptığımız hayır-hasenat bizimdir. Gönlümüze aldığımız fakir, garip, kimsesizler bizimdir. Bu cihanda biriktirebileceğimiz en kıymetli hazine, kazanılmış gönüllerdir. En değerli servet de; sevindirilen mahzun yüreklerden Arş-ı Âlâ’ya yükselen güzel duâlardır. Zira onlar vesîlesiyle -inşâallah- Cenâb-ı Hakkʼın rızâsını kazanacağız, ebedî......

Hikmet ehli şöyle der: “İnsan ölünce, malı hususunda iki musîbetle karşılaşır ki, daha önce bunlar gibisini hiç görmemiştir: Birincisi, bütün malının elinden alınmasıdır. Diğeri de bütün malı elinden gitmesine rağmen, bunları nasıl kazanıp sarf ettiğinden hesaba çekilmesidir.”...

Hâlid bin Velid -radıyallâhu anh- kisrâya yazdığı mektupta şöyle demişti: “–Ya müslüman olun, ya da cizyeyi ödeyin! Aksi takdirde bilin ki; sizin üzerinize öyle bir toplulukla geldim ki, onlar sizin hayatı sevdiğiniz kadar, ölümü (şehâdeti) severler!” (Taberî, Tarih, s. 533; Bkz. Buhârî, Cizye, 1) Müslümanlar; şehâdet hususunda bu şuur içinde......

Evlâtlara gösterilecek merhamet, yalnızca güzel elbiseler giydirip karınlarını doyurmaktan ibaret değildir. Esas merhamet, onların ebedî istikbâllerini bir azap faslı olmaktan kurtarıp bir saâdet baharı kılacak olan mânevî değerleri kazandırarak, onların ruhlarını da doyurmaktır....

Mânevî dereceler, kalıcı rütbe ve apoletler gibi değildir. Kişinin kalbî durumuna göre verildiği gibi, geri de alınabilir. İsrâiloğulları zamanında yaşayan ve başlangıçta mânen yüksek derecelere ve bazı kerâmetlere nâil olan Bel‘âm bin Bâûrâ; daha sonra dünyaya saplandı, nefsinin hevâsına tâbî oldu ve küfre yuvarlanıp gitti. Öyle rezil-rüsvay bir hâle düştü......

Dünya ve âhiret saâdeti, evlâtlarımızı Kur’ân ikliminden ve İslâm kültüründen nasiplendirmekle mümkündür. Evlâtlarına ve nesillere karşı şerefli bir îman hizmeti îfâ ederek hesap gününde Kur’ân-ı Kerîmʼin şikâyetine değil, güzel şâhitliğine nâil olabilen müʼminlere ne mutlu!.....

Cihad iki türlüdür: İslâm’a ve vatana yapılan saldırılara karşı cihad. Nefse, nefsânî duygulara karşı cihad. Yani nefsin şehvet, ihtiras ve gazap gibi duygularıyla mücâhede ederek, onu dizginleyip terakkî ettirmek. Şu hadîs-i şerîfler de bu mânâyı te’yid eder: “Gerçek mücâhid, nefsine (hevâ ve heveslerine) karşı cihâd edendir.” (Tirmizî, Fedâilü’l-Cihâd, 2/1621) “Güçlü......

Bir annenin fârik vasfı, bebeğine süt vermektir. Fakat bir yangın esnasında, evlâdını kurtarmak yerine süt vermeye devam ederse evlâdı da kendisi de yanar. Günümüzün mânevî yangınlarından evlâtlarını koruyabilen ebeveynler, ömürlük bir teşekküre lâyıktırlar....

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz; “–Bu mektubu krallara kim götürür?” diye sorduklarında, genci ve yaşlısıyla bütün sahâbîler ayağa kalkıyor ve; “–Yâ Rasûlâllah, bu şerefi bana ver!” diyorlardı. Onlar aşk ve heyecan içinde vazifeye tâlip olurken; ateşten çölleri, uzun ve tehlikeli yolları nasıl aşacaklarını aslâ düşünmüyorlardı. O mektubu kralın bir......

Toplumun âdeta cam kırıklarıyla dolduğu bir devirdeyiz. Cemiyet bir sahrâ hastahanesi hâlinde. Bu sebeple, evlâtları ve toplumu irşâda koşmak, Kur’ân müesseselerine hizmet etmek, bu zamanda artık neredeyse bir farz-ı kifâye olmaktan çıkarak âdeta farz-ı ayn hâline gelmiştir....

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-: “Benim ümmetimin misâli, yağmurun misâli gibidir. Evveli mi daha hayırlıdır, sonu mu daha hayırlıdır, bilinmez!” buyuruyor. (Tirmizî, Edeb, 81/2869; Ahmed, III, 130) Ümmetin evveli, Peygamber Efendimizʼle beraber o günkü câhiliyeyi bertaraf eden ashâb-ı kirâm idi. Ümmetin âhiri de, -inşâallah- günümüzdeki modern câhiliyeyi bertaraf edecek......

Her müslüman; Ailesinden mes’ûldür, Toplumdan mes’ûldür. Bütün insanlıktan ve hâdisâtın akışından mes’ûldür....

Ashâb-ı kirâm, Peygamber Efendimizʼin 14 asır önceki talebeleriydi. Bizler de Oʼnun bu zamandaki talebeleriyiz. Sahâbe için o devirde câhiliyeye karşı durmak ne kadar meşakkatliyse; günümüzün modern câhiliyesine karşı durmak da öyle büyük bir gayret ve fedakârlık gerektiriyor....

Sahâbe-i kirâm; câhiliye karanlıklarını izâle etme vazifesinde, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in yanında, hizmetinde ve desteğinde oldular. O’nunla beraber çile çektiler, hicret ettiler, meşakkatlere sabr-ı cemîl gösterdiler, cihâda koştular. Bu hizmet ve gayretlerinde asla yorgunluk ve bezginlik göstermediler. Peygamber Efendimiz’in tesis ettiği Dâru’l-Erkam ve Suffe mekteplerini her gittikleri yere......

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Ne mutlu o garip mü’minlere ki, insanların benden sonra bozdukları sünnetimi ıslah ederler.” (Tirmizî, Îmân, 13) Onlar; “–Ne yapayım? Herkes böyle!” deyip toplumun yanlışlarına uymaz, Kur’ân ve Sünnet’in, Rasûlullah ve sahâbe-i kirâmın yolundan yürürler....

Cömertliğin zirvesi îsardır. Yani kendi de muhtaç olduğu hâlde, âdeta canından koparıp bir başkasına verebilmek, onu kendi nefsine tercih edebilmektir. İnsana kendi açlığını unutturup başkasını doyurmayı düşündüren, kardeşinin saadetiyle mesʼûd eden bu husûsiyet, elbette çok güçlü bir şefkat ve merhamettir. Merhamet, kalpteki îmânın meyvesidir. Merhamet, sende olanı, ondan mahrum olanla......

Şeyh Sâdî-i Şîrâzî buyurur: “Hizmetteki fazîlet, kendini güçlü-kuvvetli ve sıhhatte gördüğün zaman, şükrâne olmak üzere zayıfların yükünü çekmektir.”...