Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- yaşama zevkini bir kenara bırakmış, yaşatma sevdâsına gönül vermişti. Bunun için, ümmetinin açlarını doyurmanın mânevî hazzıyla âdeta kendi açlığını unutuyordu. Fakir düşmekten korkmaksızın, bilâkis sevinerek infak ediyordu.