Ecdâdımız, infak ve cömertliğin tecessüm etmiş şekli olan vakıflarla toplumu âdeta bir ağ gibi şefkat ve merhametle ördüler. Hem vakıf kuranlar Allah rızâsına nâil olma ümîdinin mânevî hazzıyla huzur buldu, hem de o vakıflardan istifâde eden fakir-fukarâ, garip-gurabâ, dullar, yetimler, mazlumlar, muzdaripler, hattâ hayvanat ve nebâtat bile huzura kavuştu.
Rahmet dîni İslâmʼın gönüllere bahşettiği merhamet ufku sayesinde; hem ferdin, hem toplumun, hem de hayvanat ve nebâtâtıyla bütün bir tabiatın huzur ve sükûnu temin edildi.
Ömer bin Abdülaziz devrinde öyle bir toplum huzuru gerçekleşti ki, zenginler zekâtlarını verecek fakir bulamadılar…
Bir de bugünkü vahşî kapitalizmin insanlığı sürüklediği zulüm, haksızlık ve buhranları düşünerek sormak gerekir:
Hangisi gerçek medeniyet?..