İbâdullâh’ı istihkār ederek, yani Allâh’ın kullarını hakir görerek kendini beğenmek kadar, insanı mânen helâk edip kahr-ı ilâhîye dûçâr eden başka bir felâket yoktur. Bunun içindir ki Mevlânâ Hazretleri, birçok mânevî tehlikeden selâmetin; tevâzuya bürünmekle mümkün olacağını ifade sadedinde, şu teşbihte bulunmuştur:
“Kılıç, boynu olanın boynunu keser!.. Gölge, yerlere döşenmiş olduğundan, hiçbir kılıç darbesi onu yaralamaya muvaffak olamaz.”
Yani mü’min, varlık ve benlik iddiâsından vazgeçip gölge gibi yokluk ve hiçliğe ererse, dünyevî ve uhrevî nice belâ ve musibetten emîn olur.