Kıyamet günü; mâsum çocukları bile ak saçlı ihtiyarlara çevirebilecek dehşette bir gün. Zâlimlerin gözlerinin yuvalarından fırlayacağı, kalplerin ve gözlerin allak bullak olacağı bir gün. Emziren kadınların çocuklarını unutacağı, hâmile kadınların bebeklerini düşüreceği, insanların içkiden değil dehşetten sarhoş gibi olacakları ve kaçacak bir yer arayacakları, çetin ve belâlı bir gün…
Üstelik o gün “يَوْمُ الْخُلوُد” yani bitmek bilmeyen, yarını olmayan ebedî bir gün!..
O gün, Allâh’ın rahmeti yetişmezse, can yakıcı azaplar var, insanın âdeta bel kemiğini kıracak musîbetler var!..
Dolayısıyla insan; gönlündeki fânî korku ve endişeleri, asıl o güne tevcih etmelidir. Bu gelip geçici dünyada başına gelen ezâ ve cefalardan çok, ebedî hayatını mahvedebilecek hâdiseler için gözyaşı dökmelidir.