“Ağaca dayanma kurur, insana dayanma ölür!” denildiği gibi, Allâhʼa îmân etmiş bir kulun fânîlere haddinden fazla dayanıp güvenmesi, onlardan mahrum kaldığında da kendini helâk edercesine hüzne gark olması, onun Allâhʼa tevekkül ve teslîmiyetindeki noksanlığının alâmetleridir.