GÜNÜN MESAJI

Bayramlar, anne-baba, akraba ve komşulardan uzaklaşarak bencilce keyif çatılacak tatil günleri değildir. Bilâkis bayramlar, sıla-i rahimde bulunmak, kabristandakilere varıncaya kadar akraba ve ahbâbı ziyaret etmek, geçmişlerimiz için hayırlar yaparak ruhlarını şâd etmek, dargınlıkları bitirip kardeşliği kuvvetlendirmek, fukarâ ve muzdariplerin yüzlerini tebessüm ettirmek, din kardeşliğini mâşerî vicdanda yaşayıp yaşatmak gibi, Hakkʼa......

Bayramlar tatil günleri değil; hamd ve şükürle Hakkʼa yönelme ve ictimâî ibadet günleridir. Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Ramazan ve Kurban bayramı gecelerini, sevâbını Allah’tan umarak ibadetle ihyâ edenlerin kalbi, bütün kalplerin öldüğü günde ölmeyecek­tir.” (İbn-i Mâce, Sıyâm, 68)...

Kurbandan maksat; Cenâb-ı Hakk’a muhabbet, itaat ve teslîmiyetimizin sembolü olan bir fedakârlıkla O’na yakınlaşmaktır. Zira âyet-i kerîmede buyrulduğu üzere: “(Kurbanların) ne etleri, ne de kanları Allâh’a ulaşır. Allâh’a ulaşan, ancak takvânızdır…” (el-Hac, 37) Hak dostu Mevlânâ Hazretleri, kurbanın derûnî şartlarından habersiz şekilde sırf zâhir plânında takılıp kalanları ve bu mübârek......

Kurbanlar, İslâm’ın şiarlarındandır. Dolayısıyla kurbana ehemmiyet göstermek, îman ve takvâ alâmetidir. Nitekim âyet-i kerîmede: “…Her kim Allâhʼın şiarları (olan kurbanlıklar)a tâzim eder/saygı gösterirse şüphesiz bu, kalplerin takvâsındandır.” (el-Hac, 32) buyrulmaktadır....

Kıymetli Kardeşlerimiz! Kurban Bayramımız mübârek olsun… Rabbimiz, bayramın hakîkatini hepimize idrâk ettirsin. Ramazan bayramı nasıl ki takvâ üzere ihyâ edilen bir ayın ardından verilen mânevî bir şehâdetnâme ise, Kurban bayramı da Allah için yapılan fedakârlıkların bir şehâdetnâmesidir. Cenâb-ı Hak, kurban ibadetimizi İbrahim -aleyhisselâm-ʼın gönlündeki fedakârlık ve teslîmiyet ufkundan hisseler alarak......

Kurban bayramınızı tebrik eder, bu mübârek günlerin sizlere, vatanımıza, milletimize ve bütün İslâm âlemine feyz, rûhâniyet, huzur ve saâdet olarak tecellî etmesini Yüce Rabbimizʼden niyâz ederiz....

Hazret-i İbrahim -aleyhisselâm-, oğlu İsmail -aleyhisselâm-ʼı kurban etmek üzere yatırıp bıçağı boynuna dayadığında, Cebrâil -aleyhisselâm- Allâhʼın emriyle Cennetʼten bir koç indirdi ve tekbir getirdi: اللّٰهُ أَكْبَرُ اللّٰهُ أَكْبَرُ İbrahim -aleyhisselâm- bu tekbîri işitince: لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ وَاللّٰهُ أَكْبَرُ diyerek mukâbelede bulundu. İsmail -aleyhisselâm- da: اللّٰهُ أَكْبَرُ وَلِلّٰهِ الْحَمْدُ dedi.......

Asr-ı saâdette bayrama, infakla, ikramla, sadakayla hazırlanılır; bayram, Allah için yapılan fedâkârlıklarla karşılanırdı. Zira hakîkî bayrama nâil olabilmenin, mahzun gönüllere de bayram neşesi verebilmekten geçtiği, çok iyi bilinirdi....

Yaklaşan Kurban bayramı vesîlesiyle, yeryüzünün sıkıntılı bölgelerindeki din kardeşlerimize, Türkiyeʼde onları düşünen kardeşleri olduğunu hissettirmeliyiz. Bütün dünya coğrafyasındaki müslümanlar bizim kardeşimizdir. Fakat yaşanan sefâlet ve çekilen sıkıntılar dikkate alındığında, Türkiyemize sığınan mültecîler başta olmak üzere, Gazze, Afrika, Ortaasya ve diğer coğrafyalardaki yardıma muhtaç din kardeşlerimiz için “kurban” vesîlesiyle açılmış olan......

Kurban, fedâkârlık tâlimidir. Bunun en güzel göstergesi ise, ulaşabildiğimiz her yerdeki kardeşlerimize bayram sevinci yaşatabilmektir. Merhamet edene merhamet edilir. Hak rızâsı için muhtaçların yüreğine sevinç verenin, Cenâb-ı Hak da yüzünü güldürür, gönlüne ferahlık verir....

Âyet-i kerîmede: “Fecre ve on geceye (haccın on gecesine) andolsun.” (el-Fecr, 1-2) buyruluyor. Kurban bayramının müjdecisi olan Zilhicce ayının ilk on gününü idrâk etmekteyiz. Bu mübârek zamanı, kudsiyetine uygun bir şekilde, sâlih amellerle ihyâ etmeye gayret göstermeliyiz. Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in Rânûnâ Vâdisi’nde kıldırdığı ilk Cuma namazındaki hutbelerinde......

Allah rızâsı için candan ve maldan fedakârlık mânâsı taşıyan kurbanın aslî gâyesi; Allâhʼa takarrub, yani yakınlaşmaktır. Bu yönüyle de kurban, Allâhʼa yakın olmak ve Oʼnun dostluğuna erebilmek için gösterilecek fedakârlıkların sembolik bir ifadesidir…...

Saâdeti çıkmaz sokaklarda aramak yerine, gerçek huzur ve bereketin, Cenâb-ı Hakk’ın bize ikram eylediği Kur’ân-ı Kerîm olduğunu unutmamamız îcâb eder. Bunun için evlâtlarımızı Kur’ân Kurslarına ve Proje İmam Hatip Okullarına göndermeliyiz. “Hangisi evlâdım için daha faydalı olur?” diye araştırmalı, mânevî tahsile ihtimam göstermeliyiz. Evlâtlarımız için sâlih bir çevre, hayırlı hocalar......

Mehmed Âkif ne güzel söyler: Sahipsiz olan memleketin batması haktır, Sen sahip olursan bu vatan batmayacaktır. Bu sebeple; evlâtlarımıza sahip çıkmak ve dînine, vatanına, bayrağına, milletine sahip çıkacak asil bir nesil yetiştirmek, en mühim vazifelerimizden biridir....

Eskiden kılıç kılıca haçlı seferleri vardı. Bugün kılıçlar ortadan kalktı. Fakat bunun çok daha beteri bir haçlı seferi devam ediyor. Bugün küresel güçler; internet, televizyon, modalar ve reklâmlar vasıtasıyla, duyguları zehirliyor. Nesillerimizin iç dünyasını boşaltıyor, kendi dünya görüşüyle dolduruyor. Gönüllere nur yerine katran dökülüyor. Nice güzel, pâk yavrular; çirkef medyanın......

Cenâb-ı Hak, evlâtları anne-babalara bir emânet olarak verir. Anne-babaların küçük yaştan itibaren, evlâtlarını mâneviyatla yetiştirmesi, onların ruhlarını Allah sevgisiyle, Rasûlullah sevgisiyle, İslâm’ın muhabbetiyle doyurması zarûrîdir....

Cenâb-ı Hak buyuruyor: “İyilikle kötülük bir olmaz. Sen (kötülüğü) en güzel şekilde önle. O zaman seninle arasında düşmanlık bulunan kimse, sanki candan bir dost oluverir.” (Fussilet, 34) Güzel ahlâkı tamamlamak üzere gönderilmiş olan Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz de şöyle buyurmuştur: “Hiçbiriniz; «Ben insanlarla beraberim, eğer insanlar iyilik yaparlarsa......

Gerçek bir müʼmin; aslâ boş duramaz, âtıl ve faydasız kalamaz. Bizler de canımızla, malımızla, elimizle, dilimizle, -hiçbir şeye gücümüz yetmezse- kalbî duâlarımızla, dâimâ hayırlı bir gayretin içinde olalım ki âhiretimizi tehlikeye atmayalım....

Unutmayalım ki, bizi yoldan çıkarmak için yüzümüze gülüp iltifat eden, nefsimizin hoşlandığı şeylere davet eden biri, hakîkatte bizim dostumuz değil, ebedî hüsrâna uğramamızı isteyen hasmımızdır. Buna mukâbil, bizi doğru yola getirmek için nefsimizin hoşlanmadığı sözlerle de olsa îkazda bulunan biri; bizim gerçek saâdetimizi, yani ebedî kurtuluşumuzu isteyen hakikî dostumuzdur. Nitekim,......

Kulluk gayretlerinde son nefese kadar istikrâr üzere devamlılık göstermek îcâb eder. Nitekim Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur: “Amellerin Allah Teâlâ’ya en sevimli olanı, az da olsa devamlı yapılanıdır.” (Müslim, Müsâfirîn, 218)...

Tâbiîn neslinden Bilâl bin Sa‘d -rahmetullâhi aleyh- şöyle buyurmuştur: “Senin dindarlığını artıran dost, her karşılaştığında avucuna bir altın koyan dosttan daha hayırlıdır.” Dolayısıyla; Allah için sevecek, Allah için îkâz edecek ve zor gününde Allah rızâsı için elinden tutacak gerçek bir dosta sahip olan insan, dünyanın en kıymetli servetine sahip demektir....

İslâmʼa olan bağlılığımızı, son nefese kadar, her zaman ve mekânda diri tutmaya mecburuz. “İki günü eşit olan aldanmıştır” düstûrunca, İslâmʼı hiç eksilmeyen, bilâkis her geçen gün daha da artan bir îman aşkıyla, hayatımızın her ânında dolu dolu yaşamaya gayret etmeliyiz....

Zekâtın nisâbı, yani maddî imkânlardan ne kadar verdiğimizde onun mesʼûliyetinden kurtulmuş olacağımız bellidir. Fakat üzerimizdeki nîmetlerin şükür borcu ve Allah yolunda gayretin nisâbı, ancak kıyâmet gününde belli olacaktır. Bunun içindir ki müʼmin, hiçbir gayret ve fedakârlığını kâfî görmemelidir. Nitekim Allah yolunda canını, malını, her şeyini fedakârca seferber eden ashâb-ı kirâm,......

Şeyh Şiblî Hazretleri buyurur: “Şükür; nîmeti değil, nîmeti vereni görmektir.”...

Müʼmin, kendisini devrin akışından mesʼûl gören, ümmetin dertleriyle dertlenen insandır. Bu sebeple müʼmin, ümmetin derdine dermân olabilmek için, gücü yettiği takdirde eliyle yardım eder. Yani malıyla, canıyla, bizzat yardıma koşar. Eliyle yardım edemiyorsa diliyle yardımcı olmaya çalışır. Yani gücü olanları hayra teşvik eder. Bunu da yapamazsa, en azından kalbî duâlarla......

Fetihlerin en muhteşemi, kalplerin fethidir. Ne mutlu kalbini bir rahmet dergâhı kılarak, kırık kalpleri gönül sarayında ihyâ edebilenlere…...

Kimlere muhabbet beslediğimize, kimlerin safında/tarafında, dostluk ve yakınlığında olduğumuza, hayattaki tercihlerimizin bizi âhirette hangi kefeye koyacağına son derece dikkat edelim. Unutmayalım ki; yarın âhirette sâlihler zümresinde yer almak istiyorsak, bugün biz de, hâl ve davranışlarımız, hissiyat ve fikriyatımız, dünya görüşümüz ve tercihlerimiz itibarıyla, dâimâ sâlih müʼminlerin izini takip etmeliyiz....

Sâlih müʼminlerle beraberlik, gönülleri ihyâ eder. Fâsıklarla beraberlik ise, âdeta ruhlara zehir saçar. Bunun içindir ki Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz: “Kişi arkadaşının dîni üzeredir. Öyleyse her biriniz kiminle arkadaşlık ettiğine dikkat etsin!” buyurmuştur. (Tirmizî, Zühd, 45)...

Cenâb-ı Hak biz kullarını îkaz buyuruyor: “Zulmedenlere meyletmeyin; yoksa size de ateş dokunur! Sizin Allahʼtan başka dostlarınız yoktur. Sonra (Oʼndan da) yardım göremezsiniz!” (Hûd, 113) Demek ki dünyada îtibar bulmak, güç ve taraftar kazanmak veya maddî menfaat elde etmek için, İslâmʼdan ve îmandan tâviz vererek din ve ahlâk düşmanlarına, fâsık......

Şeyh Sâdî buyurur: “Ashâb-ı Kehf’in köpeği Kıtmîr, sâdıklarla beraber olduğu için büyük bir şeref kazandı. Hz. Nûhʼun ikinci karısı ve Hz. Lût’un karısı ise fâsıklarla gönül birliği içinde olduklarından, Cehennemʼe dûçâr oldular.” (Peygamber hanımı olmak bile onları kurtaramadı.)...