Dünyada, evlâtlar büyürken anne-babalarına muhtaçtır. Fakat hayatlarının son kısımlarında anne-babalar, evlâtlarına muhtaçtır. Vefatlarından sonra da anne-babalar, yine evlâtlarının hayır-duâlarına, kendileri için birer sadaka-i câriye olmalarına muhtaçtır.
Fakat evlâtların mânevî terbiyesi ihmâl edilirse; anne-babalar kabirlerinde ziyaretçisiz ve yapayalnız kalacaklardır.
Üstelik bir de;
“‒Aman canım ne olacak, o daha küçük, zamanla düzelir…” denilerek kendi hâline bırakılan evlâtlar, kıyâmet günü anne-babalarından dâvâcı olacaklar ve:
“‒Annem-babam beni ihmâl etti, iyi bir müslüman evlâdı olarak yetiştirmedi…” diye şikâyet edecekler.
O hâlde geç kalmadan, evlâtlarımızın mânevî terbiyesine ihtimam göstermeliyiz.