Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ümmetinin açlarını doyurmadan kendisini doyurmazdı. Elindeki dünyalığı infak etmeden huzur içinde uyuyamazdı. Dertlilerin derdine derman olmak, açları doyurmak, O’na öyle bir mânevî lezzet verirdi ki âdeta kendi açlığını unuturdu.