Peygamberler, selef-i sâlihîn ve onların izinden giden Hak dostları; “Esas hayat âhiret hayatıdır.” şuuruyla, bütün gayretlerini Allah yoluna teksif etmiş ve bu fânî dünyaya en ufak bir iltifat nazarıyla bakmamışlardır. Hâl böyleyken, onları örnek almak yerine, âdeta âhiretsiz bir dünya hayali içinde, hiç ölmeyecekmiş gibi gâfilâne yaşamak, dünya misafirhanesinde yerli edâsıyla oturmak, ne acı bir aldanıştır!