Ne gariptir ki, gafiller yüce Rabbin mülkünde yaşarlar, fakat mülkün gerçek sahibine bîgâne ve nâdan kalırlar, nefsâniyete esir olurlar. İlâhî azamet ve kudret akışları karşısında alık ve abus yaşar, neticede ebedî hüsrâna dûçâr olurlar.
Necip Fazıl, güneş gibi hakikatleri bırakıp da, seraplara aldanmak demek olan gafleti, ne kadar mânidar bir sûrette ifade eder:
Gönlüm uçmak dilerken semâvî ülkelere;
Ayağım takılıyor, yerdeki gölgelere…