Âyet-i kerîmede “ihtiyaç fazlasını” infak etmemiz emrediliyor. (Bkz. el-Bakara, 219)
Demek ki mü’min, çalışıp kazanacak, fakat mütevâzı yaşayıp ihtiyacından fazlasını infâk edecek. Vermenin hazzıyla huzur bulacak, yaşama zevkini bir kenara bırakıp yaşatma sevdâsına gönül verecek.