Bir veznedarın, kendisine emânet edilen paralara gönül bağlaması ne kadar abestir. Onun tek vazifesi, paraların gerçek sahiplerinin verdiği vazifeyi yerine getirmektir. Zira mülk Allâh’ındır. Mü’min, mülkün gerçek sahibi olan Allâh’ın emânetçisidir. Elindeki mal ve imkânları ilâhî tâlimatlar istikametinde kullanmalıdır. Bu tasarrufta şunlar yasaktır:
‒Pintilik (nîmeti kendi için saklamak)
‒İsraf (nîmeti kendi için ziyan etmek)
İkisi de aynı derecede çirkin davranışlardır. Zira her ikisi de nîmeti insanın kendi için, bencilce kullanmasıdır.