Peygamber Efendimiz -Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem- nice câhil ve nâdan insanların kabalıklarına mâruz kaldı. Fakat engin bir rahmet ummânı olan gönlü bunlardan incinmek yerine, onla-rın kendilerine yazık etmelerine üzüldü. Rabbi kendisinden râzı olduktan sonra, başına gelenlere ehemmiyet vermedi. Bunun içindir ki, kendisini taşlayan Tâif halkının helâki için değil, hidâyet ve selâmete ermeleri için duâ etti.