Tasavvuf; dünyevî menfaat arayışıyla belli kisvelere bürünerek “arz-ı endam” etmek değildir. Bilâkis, nefsin süflî arzularından uzaklaşıp dünya meylini kalpten çıkararak, tevâzu ve hiçlik hissiyâtı içinde Cenâb-ı Hakk’a “arz-ı hâl” edip kendini bir “abd-i âciz” olarak görmektir.