Bu dünyadan gidenler, ister köle, ister pâdişah, ister âmir, ister memur olarak gitsinler, oradaki bütün sermayeleri, yalnızca îman ve amel-i sâlihleridir.
O hâlde bir düşünelim:
–Ebediyet yolculuğumuz için heybemizde neler var?
–Hangi fedakârlıkları biriktirdik?
–“Yâ Rabbi! Sırat köprüsünde beni ateşe düşmekten koru, ben Sen’in rızân için şu amelleri işledim!..” diyebileceğimiz ne kadar hazırlığımız var?
Yoksa oraya -Allah korusun- sadece gaflet, cürüm ve mâsıyet mi götürüyoruz?!.