Asr-ı saâdet toplumunda rûhî buhranların, psikolojik rahatsızlıkların görülmeyişinin bir sebebi de, namazın huşû içinde edâ edilmesiydi. Zira ashâb-ı kirâm, namazda bütün muhtaçlık ve acziyetlerini sonsuz kudret sahibi olan Cenâb-ı Hakk’a arz edip O’na sığınmanın huzuruyla doluyorlardı. Vecd ve istiğrak içinde yapılan kıyamlar, kıraatler, rükûlar ve secdeler, yorgun gönüller için âdeta mânevî bir rehabilite vesîlesi oluyordu.