Kur’ân-ı Kerîm mü’minlere dâimâ tatlı dille, güler yüzle, berrak bir suyun akışı gibi rûha ferahlık veren pırlanta ifadelerle konuşmayı öğütlüyor.
Bunun zıddına, sert ve haşin hitapların, menfî tesirler hâsıl edeceğini telkin ediyor. Ham, nâdan ve kaba konuşmaların, bir müʼmine yakışmadığını bildiriyor. Ses tonumuzu da yerine göre ayarlamamız gerektiğini ifade sadedinde, kâinat kitabındaki kevnî âyetlerden bir misal vererek şöyle buyuruyor:
“Yürüyüşünde tabiî ol ve sesini alçalt. Unutma ki, seslerin en çirkini, merkeplerin sesidir!” (Lokman, 19)