Efendimiz buyurdu ki:
“–Şimdi (diyor) Cennetlik birisi gelecek.” diyor. Orada abdest almış, suları damlayan birisi geliyor. İkinci sefer tekrar, ertesi gün yine:
“–Şimdi (diyor Efendimiz) bir Cennetlik gelecek.” diyor. Yine aynı kişi geliyor. Üçüncü gün aynı.
Abdullah bin Amr da diyor ki:
“–Ben (diyor), gidip (diyor) bu adama bir misafir edeyim (diyor) kendimi. Bakayım (diyor), Allah Rasûlü ona Cennetlik dedi, bizlere Cennetliksiniz demedi (dedi). Onun hâline bakayım.” dedi.
Gidiyor ona diyor ki Abdullah bin Amr, o zâta diyor ki:
“–Ben (diyor), babamla aramda bir ihtilâf var (diyor), müsâade edersen iki-üç gün senin yanında misafir olayım.” diyor.
“–Hay hay kardeşim, buyur.” diyor.
Her şeyine dikkat ettim diyor. Yememiz, içmemiz, gece hayatımız hep beraberdi diyor. Yani benden bir farkı yoktu diyor. Üç gün sonra dedim ki ona:
“–Bak kardeşim! Sana Allah Rasûlü Cennetliksin dedi, bize bir şey demedi. Hâlbuki baktım ben, benim hayatımla senin hayatın arasında hiçbir fark yok. Sana niye Allah Rasûlü Cennetliksin dedi, bana niye demedi? Senin bir fârik vasfın var, onu bana söyle.” dedi.
O da dedi ki:
“–Benim (dedi), gördüğün gibi senden bir farkım yok (dedi). Fakat (dedi), benim gördüğüm, yaptığım ibadet, tâat, amel (dedi), seninkinden farklı değil (dedi). Ancak (dedi), ben, müslümanlardan hiçbir kimseye kalbimde kin tutmam (dedi). Gönlüm, bütün müslümanlara muhabbetle doludur (dedi). Ve Allâh’ın verdiği herhangi bir hayırdan dolayı hiç kimseye aslâ haset etmem.”
Bunun üzerine:
“–İşte (dedi), seni o dereceye ulaştıran, demek ki senin bu hâlindir.” dedi. (Bkz. Ahmed, III, 166)