Efendimiz’e mânen yakınlar kimlerdir?
Muâz bin Cebel anlatıyor:
Rasûl-i Ekrem -sallâllâhu aleyhi ve sellem- beni Yemen’e vâli olarak gönderirken, uğurlamak için Medîne’nin dışına kadar teşrîf etti. Ben binek üzerindeydim, O ise yanımda yürüyordu. Bana bazı tavsiyelerde bulunduktan sonra:
“–Ey Muâz! Belki bu seneden sonra beni bir daha göremezsin! İhtimal ki şu mescidimle kabrime uğrarsın!” dedi.
Bu sözleri duyunca, O azîz dosttan, yani Allah Rasûlü’nden ayrılmanın verdiği hüzünle ağlamaya başladı. Efendimiz:
“–Ağlama ey Muâz! Ağlama ey Muâz!” buyurdu. Sonra yüzünü Medîne’ye doğru çevirerek:
“–İnsanlardan bana en yakın olanlar, kim ve nerede olursa olsun Allâh’a karşı takvâ sahibi olan müttakîlerdir.” buyurdu. (Ahmed, V, 235; Heysemî, Mecmau’z-Zevâid, Beyrut, 1988, IX, 22)
Demek ki O’na olan yakınlığımız, zaman ve mekânla mukayyed değil, takvâmızla ancak.