العربيةEnglishEspañol中文

2014 SOHBETLERİ

26
ara
2014
144

Bu Kâinat Ahiret Mektebi Olarak Hazırlandı

2014 SOHBETLERİ

DiNLE

DİĞER İZLEME ADRESİ

İNDİR


VİDEO İNDİR - YÜKSEK KALİTE VİDEO İNDİR - DÜŞÜK KALİTESES İNDİRNot Video ve sesleri İNDİR linkine sağ tıklayıp Hedefi (Bağlantıyı) Farklı Kaydet diyerek indirebilirsiniz.[/vc_alert]

METİN

BU KÂİNAT, ÂHİRET MEKTEBİ OLARAK HAZIRLANDI

Muhterem kardeşlerimiz! Cenâb-ı Hak lûtfuyla, keremiyle, bizi en büyük Peygamberʼe ümmet kıldı. Biz kendimiz seçmedik. Cenâb-ı Hakkʼın çok büyük bir lûtfu.

Kıyâmete kadar mucizesi devam edecek Kurʼân-ı Kerîmʼe muhâtap kıldı.

Bu kâinat, insan için hazırlandı. İnsan için bir mektep olarak hazırlandı. Bir âhiret mektebi olarak hazırlandı. En son insana kadar devam edecek. Ondan sonra infilâk edecek. Kıyâmet kopacak. Yeni bir âlem, yeni bir dünya başlayacak. Bir âhiret âlemi başlayacak.

Cenâb-ı Hak bizi Kurʼân-ı Kerîmʼle irşad ediyor. Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼle irşad ediyor. Kâinattaki mikrodan makroya, zerreden kürreye her şey azamet-i ilâhiyyenin bir tecellîsi. O manzaralarla Cenâb-ı Hak bizi îkaz ediyor.

Okunan âyet-i kerîme. Bize Cenâb-ı Hak kıyameti anlatıyor. Kıyametten misal veriyor. Kıyametteki insanların durumundan misaller veriyor. İnsanın iki tane zor zamanı olduğu bildiriliyor. En zor zamanı…

Biri “son nefes”. Cenâb-ı Hak:

وَلَا تَمُوتُنَّ اِلَّا وَاَنْتُمْ مُسْلِمُونَ

“…Ancak müslümanlar olarak can verin.” (Âl-i İmrân, 102) buyuruyor.

İkinci zor zaman; “kıyamet”… Bir dehşet…

لَا اُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيٰمَةِ (“Kıyamet gününe andolsun.” [el-Kıyâme, 1]) buyuruyor Cenâb-ı Hak; “andolsun” buyuruyor.

Okunan âyet-i kerîmeler… Cenâb-ı Hak Kurʼân-ı Kerîmʼin muhtelif âyetlerinde, o kıyametten manzaralar bildiriyor bize. Bu Ğâşiye Sûresiʼnde de Cenâb-ı Hak kıyamet ismini zikretmeden “Dehşeti her şeyi sarıp kaplayacak olan (kıyametin) haberi sana geldi mi (ey Peygamber)?” (el-Ğâşiye, 1) diyor. Yani Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-ʼin şahsında bizlere hitap:

“Kıyametin haberi geldi mi?” buyuruyor.

Kurʼân-ı Kerîm kıyametin haberlerini veriyor. Son üç cüzü bilhassa. Rasûlullah Efendimiz kıyametin dâimâ haberini veriyor. “Esas hayat âhiret hayatıdır.” buyuruyor. (Buhârî, Rikāk, 1)

Kâinat, şu ilâhî mektep, bize kıyametin haberini veriyor. Bir fânîlik. Zerreden kürreye hepsi eskiyor. Bir fânîliğin içinde devam ediyor. Yeni tâbirle “devre mülk” hâlinde devam ediyor. Kıyamete kadar bu devam edecek.

Yine Cenâb-ı Hak muhtelif âyetlerde bize kıyametten manzaralar bildiriyor:

“Düşün” diyor. “O günü düşün.” diyor. “O kıyâmet gününü düşün.” diyor. “Yazılı kağıtların bir tomarını dürer gibi gökyüzünü düreceğiz.” buyuruyor. “Tıpkı ilk yaratmaya başladığımız gibi onu tekrar o hâle getireceğiz. Bu, üzerimize aldığımız bir vaattir. Biz vaadimizi yaparız.” buyuruyor, Enbiyâ Sûresiʼnde. (Bkz. el-Enbiyâ, 104)

Şimdi bir atom infilâk ettiği zaman ne kadar korkulu bir hâl oluyor. Birtakım radyasyonlar veriyor, vesâire veriyor. Bu bütün bir kâinâtın infilâkını Cenâb-ı Hak bildiriyor.

Oradan bir manzara daha bildiriyor Cenâb-ı Hak:

“Eğer inkâr ettiğiniz takdirde (kâfirler için, kıyameti inkâr edenler için) çocukları ak saçlı ihtiyara döndürecek o günden nasıl korunabileceksiniz?” (el-Müzzemmil, 17)

Yine Cenâb-ı Hak Abese Sûresiʼnde:

“İşte o gün kişi kardeşinden, annesinden, babasından, eşinden ve evlâtlarından bile kaçar.” (Abese, 34-36) Yani bütün sığınaklardan, barınaklardan kaçar.

Yine Hac Sûresiʼnde:

“O günü gördüğünüz gün” Hepimiz göreceğiz, mutlakâ göreceğiz, çâre yok göreceğiz…

“O günü gördüğünüz gün her emzikli kadın emzirdiği çocuğu unutur. (Hâlbuki hiçbir zaman bir anne çocuğunu unutmaz. Ne dehşet!) Her hâmile kadın çocuğunu itrah eder (düşürür). İnsanları sekir hâlinde (sarhoş hâlde) görürsün. Oysa onlar sarhoş değildir. Fakat Allâhʼın azâbı çok dehşetlidir.” (el-Hac, 2)

Burada peygamberlerden başlayarak, bir de sorular, cevaplar olacak. Cenâb-ı Hak her kişiyi, verdiği imkânlar kadar mesʼûliyete tâbî tutuyor. Peygamberleri de aynı şekilde. Peygamberlerin hepsi Cennetlik. Fakat onlar da bir hesaba çekilecek. Onlar da o zor günü, kıyamet günü, zor günü yaşayacaklar.

Yine ‘râf Sûresiʼnde:

“Elbette kendilerine peygamber gönderilen toplumları da gönderdiğimiz peygamberleri de hesaba çekeceğiz.” (el-A‘râf, 6) buyruluyor.

Onun için, etrafı, peygamberlerine şefaat için gittikleri zaman “biz de kendi derdimizle meşgulüz” diyecekler. Onlar da tebliğden mesʼûller. Ümmetler Âdem -aleyhisselâm-ʼdan başlayarak, diğer peygamberleri gezmeye… En son Peygamber Efendimizʼe gelecekler.

En zor gün… Cenâb-ı Hak bizden ne istiyor? Yine Bakaraʼnın 143. âyetinde:

“İşte böylece sizin insanlığa şahit olmanız, Rasûlʼün de size şahit olması için mûtedil bir ümmet kıldık…” (el-Bakara, 143) buyuruyor. Yani hayırhah bir ümmet. Cenâb-ı Hakkʼın dînini temsil edecek, o vaziyette, o keyfiyette bir ümmet kıldık, buyuruyor. Sizler yeryüzünde Allâhʼın şâhitlerisiniz, dîni temsil edersiniz. İbadet, muâmelât, ahlâk vs. Dînin bütün husûsiyetlerini temsil edersiniz. “…Peygamber de size şahit olsun…” (el-Bakara, 143) buyuruyor Cenâb-ı Hak. Bize de Peygamber Efendimizʼden olacak.

Demek ki insanın mesʼûliyeti ağır çok.

Cenâb-ı Hak insanın iki vasfını bildiriyor, ham insanın: “ظَلُومًا جَهُولًا” (el-Ahzâb, 72) buyuruyor. “…İnsan çok zâlimdir…” Kime zâlim? En çok kendine zâlim. En çok zulmü kendine.

Nasıl kendine zulmü? Yanlışlıklar işlemekle, günah işlemekle kendine zulmediyor. Yine “cehûl”dur. Cenâb-ı Hakkʼın bu kadar azamet-i ilâhiyye tecellîleri karşısında Cenâb-ı Hakkʼa kullukta -maalesef- Cenâb-ı Hakkʼı hatırlayamıyor, tanıyamıyor, mârifetullâhʼa eremiyor. O bakımdan bir “cehûl” sıfatı var. Yani bilmiyor, câhil “…Ve çok câhil.”

Yine Cenâb-ı Hak buyuruyor:

لَا اُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيٰمَةِ

“Kıyamete andolsun, yemin olsun.” (el-Kıyâme, 1) buyuruyor. Bir şiddet ifadesi. Ondan sonra:

وَلَا اُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

“Nefs-i levvâmeye de andolsun.” (el-Kıyâme, 2) buyuruyor. Bu, pişmanlık duyan nefs… Hesaba çekileceksiniz, buyuruyor.

Mâlum, en kötü nefs, nefs-i emmâre: Kulu, rûhâniyetten uzaklaştırıyor. Şerre doğru meyli artıyor. Kendisi bir mesʼûliyet hissi içinde değil. Niçin Dünyaʼya geldi? Kimin mülkünde yaşıyor? Kimin verdiği rızıkla merzuk durumda? Yolculuk nereye? Farkında değil.

Yani nefsânî hayat, (kalbi) bir zindan hâline getirmiş, hiçbir mâneviyat sızmıyor. Nasıl insan, gözünün önüne iki parmağını koyarsa hiçbir şey göremez, aynı kalp de o şekilde istikbalden tamamen bîgâne kalıyor. Yani canlı cenazeler oluyor bu nefs-i emmâredekiler.

صُمٌّ بُكْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ buyuruyor Cenâb-ı Hak.

“Onlar sağırlar, dilsizler, körlerdir. Bu sebeple onlar hakka dönmezler.” (el-Bakara, 18) buyuruyor.

Yine Cenâb-ı Hak misal olarak bize kayalardan, dağlardan misal veriyor:

“…Taşlardan öyleleri vardır ki içinden ırmaklar kaynar, öyleleri vardır ki çatlar, oradan su fışkırır. Taşlardan bir kısmı, Allah korkusundan, yukarıdan aşağı yuvarlanır. Allah yaptıklarınızdan gâfil değildir.” (el-Bakara, 74)

Yani kalp öyle oluyor ki, taştan daha katı hâle geliyor. -Allah korusun- nefs-i emmâre bu, felâket bu, kalbin kanseri bu, kalbin mânen bir cerahatle dolması. Cenâb-ı Hak cümlemizi, evlâtlarımızı muhafaza eylesin.

İkincisi, onun bir üstün derecesi. Cenâb-ı Hak kıyameti bildiriyor:

لَا اُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيٰمَةِ

Arkadan:

وَلَا اُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

Bu da yaptığı kötülüklerden, Allâhʼın emir ve yasaklarına karşı gösterdiği ihmâl… İhmâl ediyor. Yapıyor, bir yapıyor, bir yapmıyor. Pişmanlık duyuyor. Vicdânen muazzeb durumda. Fakat kurtulamıyor. Sonra yaparım diyor. Şundan -inşâallah- bir daha yapmam diyor vs. diyor ama devam ediyor. Cenâb-ı Hak; hesaba çekileceksiniz, buyuruyor.

Onun bir üstünü kalp; nefs-i mülheme oluyor, âyet-i kerîmede. Bu daha üstün bir kalp. Burada, Allâhʼın lûtfuyla hayır ve şer hassas bir sûrete geliyor. Allahʼtan uzaklaştırıcı duygulara karşı, fiillere karşı bir direnme kâbiliyeti meydana geliyor mülhemede. Fakat tam değil.

Cenâb-ı Hakkʼın bizden istediği; nefs-i mutmainne. Veʼl-Fecri Sûresiʼnde; “itmiʼnâna ermiş nefs” buyuruyor Cenâb-ı Hak. (el-Fecr, 27)

Allah ne verdi? Mal verdi. Evlât verdi. İlim verdi. Güç-kuvvet verdi. Ne verdiyse Cenâb-ı Hakkʼın uğruna, bunu veren Cenâb-ı Hak, benden buna mukâbil bir imtihan dünyasındayız. Gözümü, kulağımı, dilimi, malımı, mülkümü, evlâdımı, hepsini Allah yolunda, gücümü, ilmimi seferber edebilmem… Bu; “Ey itmiʼnâna ermiş nefs!” (el-Fecr, 27) buyruluyor.

İlk Cennet dâveti Cenâb-ı Hakkʼın, burada başlıyor, nefs-i mutmainnede.

Ondan sonra “râdıye” buyruluyor; “…Allahʼtan râzı…”. (el-Fecr, 28) O kul, nefs-i mutmainneye eren kul, Allahʼtan râzı. Varlık veriyor Cenâb-ı Hak, varlığı Allah yolunda sarf ediyor: “Yâ Rabbi! Sen bu malı bana imtihan olarak verdin.” diyor. Yokluk veriyor: “Bu benim için bir imtihandır.” diyor. “Fazlası olsaydı belki taşacaktım.” diyor. “Yanlış yerlere meyledecektim.” diyor. Hastalık veriyor: “Yâ Rabbbi! -İnşâallah- bu benim için ecirdir.” diyor. “Veren Senʼsin, Şâfî-i Mutlak Senʼsin, şifâyı da veren, hastalığı da veren Senʼsin.” diyor. Eyyûb -aleyhisselâm- gibi sabırla mukâvemet gösteriyor, direniş gösteriyor. Cenâb-ı Hak sıhhat veriyor: “Allah bana sıhhat verdi. Demek ki bu sıhhati niye verdi? Demek ki bu sıhhati ben nerede kullanacağım?” bunun derdinde. Gelen her şeyden Cenâb-ı Hakkʼa râzı ve her şeyi Cenâb-ı Hakkʼın yoluna seferber ediyor. Merdıyye: “…Allah da bu kulundan râzı.” (el-Fecr, 28)

İşte ilk Cennet vizesi bu şekilde çıkıyor. “(Sâlih) kullarıma katıl ve Cennetʼime gir.” (el-Fecr, 29-30) buyruluyor. Cenâb-ı Hak cümlemize nasîb eylesin.

İşte bu itmiʼnâna ermiş bir nefs. Yani bu, her şeyde Cenâb-ı Hakʼtan (râzı). Ve bütün gayret içinde.

Meselâ Âişe Vâlidemiz; biz diyor, Medîne-i Münevvereʼye hicret ettik diyor. Ufak-tefek bir şeyler gelirdi diyor bize, aç kalmazdık diyor. Yani aç kalacak durumda değildik diyor. Fakat geleni Allah Rasûlü, Allah yolunda seferber eder, Ashâb-ı Suffeʼye vs. bir îsar hâlinde yaşardık diyor. Yani kendimizden kopararak yaşardık diyor. Allâhʼın verdiği nîmetleri Allah yolunda sarf ederdik diyor.

Cenâb-ı Hak da:

وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ

(“…Ve hakkı tavsiye edenler ve sabrı tavsiye edenler müstesnâdır…” [el-Asr, 3]) buyuruyor. O îmân edenler, amel-i sâlihle hüsrandan kurtulanlar, “وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ” Cenâb-ı Hakkʼın hakkı: İnsan olarak geldik. Herhangi bir mahlûk olarak gelebilirdik.

Rasûlullah Efendimizʼin hakkı: En büyük Peygamberʼe ümmet kıldı. Rasûlullah Efendimiz de bize “Kitap ve Sünnetʼim emanettir size.” buyuruyor. (Bkz. Hakim, I, 171/318)

Müʼmin kardeşliğin mesʼûliyeti: Cenâb-ı Hak müʼmin kardeşliğini bir emânet olarak bildiriyor. Müʼmin, müʼminin derdiyle meşgul olacak. Derdiyle dertlenecek:

“–Allah bana verdi, ona vermedi, demek ki o bana zimmetlidir.” diyecek. Onun ihtiyacını görecek. Muhâcir ve Ensâr durumu…

Bütün mahlûkat insan için yaratıldı. Bütün mahlûkattan da mesʼûlüz.

Velhâsıl, “وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ”

Kul, hakkı yaşayacak, hakkı tevzî edecek. Gönlünden rahmet taşıracak.

وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْر

İbadette sabır, üşengeçlik geçmeyecek. Hizmette sabır, fedakârlık olacak. Her şeyde sabır.

Yine Cenâb-ı Hak:

وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

(“…Birbirine sabrı tavsiye edenlerden, birbirine merhameti tavsiye edenlerden olanlar.” [el-Beled, 17]) buyuruyor.

Müʼmin, Cenâb-ı Hakkʼın “Rahmân” sıfatından tecellî alacak. Merhamet sahibi olacak: “–Bütün insan, hayvan, nebâtat bana emanettir.” diyecek.

Efendimiz zamanında bir bedevî, tutuyor bir ağacı, kökünden sallıyor; hayvanlarına yaprak vermek için.

“–Çağırın -Efendimiz- şu bedevîyi.” diyor. “Fakat nezâketle getirin.” diyor. “Bak.” diyor. “Sen yaprak veriyorsun hayvanlarına.” diyor. “Fakat sallarken kökünü onun zedeliyorsun.” diyor. “Bundan sonra kökünü zedelemeden ver.” buyuruyor. (Bkz. İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-Gâbe, VI, 351)

19
ara
2014
129

Bir Müslüman Dünyanın Gidişinden Kendini Mes’ul Görür

2014 SOHBETLERİ

DiNLE

DİĞER İZLEME ADRESİ

İNDİR


VİDEO İNDİR - YÜKSEK KALİTE VİDEO İNDİR - DÜŞÜK KALİTESES İNDİRNot Video ve sesleri İNDİR linkine sağ tıklayıp Hedefi (Bağlantıyı) Farklı Kaydet diyerek indirebilirsiniz.

METİN

BİR MÜSLÜMAN, DÜNYANIN GİDİŞİNDEN KENDİSİNİ MES’UL GÖRÜR

Bir müslüman, dünyanın gidişinden kendisini mes’ul görür. İşte bunlar, hayırlı ümmetin yetiştirdiği örnek şahsiyetlerdir. O örnek şahsiyetler, hayatın her alanında İslâm şahsiyetini sergilediler.

O hayırlı ümmet, mîmârîde bir İslâm şahsiyeti sergiledi:

Meselâ bir Süleymaniyeʼye baktığımız zaman, ellerini semâya açmış, duâ eden bir insan silüeti görüyoruz. Bu, taşa aksetmiş bir gönül yapısıdır… Maddeyi mânâ ile mezceden kendi medeniyetimizin bir şâheseridir.

O hayırlı ümmet, kimsenin evini gölgede bırakacak, Güneşʼine mânî olacak bir ev inşâ etmezdi. Manzarasını kapatmazdı. Bugün ise yüksek binâlar, hattâ gökdelenler, sanki, rûhuna ölü toprağı serpilmiş şehirlerin ruhsuz mezar taşları gibi…

Nasıl bir mîmârî şâheserin her hattı, her çizgisi, her unsuru, onun mükemmelliğinden bir nasip ve tecellî taşırsa, bir medeniyetin her cüz’ü de aynen böyledir. Bizim medeniyetimizin merkezi “insan” olduğundan, ondaki mükemmelliklerin sertâcı da, ortaya koyduğu insan tipidir.

Hayırlı ümmet, insanlıkta bir İslâm şahsiyeti sergiledi:

Bir evde hasta olduğu zaman, cumbanın önüne, balkonun önüne kırmızı bir saksı konurdu. Seyyar satıcılar bile oradan sessizce geçer, mahallenin çocukları da rahatsız etmemek için diğer mahallelerde oynarlardı.

Onların bu gönül terbiyesi, nasıl bir eğitim sisteminin eseriydi? Bu terbiyeyi bugün hangi pedagog, hangi psikolog, hangi sosyal antropolog verebilir?..

Maalesef, bugün düğünlerde, kutlamalarda atılan havâî fişeklerle, maytaplarla bir zümrenin eğlencesi için, o gürültüden rahatsız olan bebek mi var, hâmile kadın mi var, hasta mı var, mâtemi olan bir yuva mı var; düşünülmeden, bütün bir toplumun hakkına giriliyor.

Hâlbuki bizim ecdâdımız, o hayırlı ümmet, bir karıncayı bile incitmekten çekinen, hassas ruhlu insanlardı.

Zikrine mânî olmamak için bir çiçeği bile koparmaya kıyamayan rakik kalpli Hüdâyîlerimiz vardı. Bir karıncaya bile ulu nazarla bakan, “Yaratılanı Yaratanʼdan dolayı severiz” diyen, duygulu Yûnuslarımız vardı.

Bizim Sinanlarımız, Karahisârîlerimiz, Fuzûlîlerimiz vardı. Dünyaya müslümanın gönül dünyasının güzelliğini, estetiğini, zarâfetini, ihtişâmını yansıtan âbide şahsiyetlerimiz vardı.

Ecdâdımız, her gittiği yerde huzur kaynağı oldu.

Hattâ Lehistan’da:

“Osmanlı atları Vistül Nehri’nden su içiyorsa, Lehistanʼda hak vardır, hukuk vardır, adâlet vardır.” bir darb-ı mesel hâline geldi.

İstanbul’un fethinde Bizans asillerinden olan Grandük Notaras’ın, şu ifâdeleri de meşhurdur:

“İstanbul’da Romaʼnın kardinal şapkası görmektense, Türkler’in sarığını görmeyi tercih ederim!..”

Fatih Sultan Mehmed Han, bir Hristiyan mimarla mahkemeye çıktı. Mahkemede Hızır Bey, arkadaşı… Fatih mahkemede gitti sandalyesine oturdu. Maznun sandalyesine oturdu. Hızır Bey:

“–Şer murâfaası üzeresin, ayağa kalk!” dedi.

Celpnâmede de; “es-Sultân ibnüʼs-Sultân el-Gâzî Ebûʼl-Feth Muhammed Hân-ı Sânî” diye yazmadı. “Murad oğlu Mehmed” diye yazdı. Tebaanın bir vatandaşı… Ve mahkeme aleyhe karar verdi. Hristiyan mimar:

“–Böyle bir adâlet dünyada yoktur.” dedi. “Ben Müslümanım!” dedi.

Gayr-i müslimlere karşı bile son derece hassas ölçüler ve sağlam temeller üzerine oturtulan İslâm adâleti, lâyıkıyla tatbik edildiği zaman bütün beşeriyeti kendisine hayran bırakacak derecede yüksek bir ihtişam sergiledi.

Nitekim 1789 Fransız ihtilâlinin fikrî temellerini hazırlayanlardan biri olan feylesof Lafayet, meşhur insan hakları beyannâmesi yayınlanmadan önce bütün hukuk sistemlerini tedkik etmiş ve İslâm hukukunun üstünlüğünü görerek:

“–Ey Muhammed! Sen’in adâleti gerçekleştirmek husûsunda ulaştığın seviyeye daha şimdiye kadar hiç kimse ulaşamadı!..” demiştir. Bu bir hristiyanın takdîridir.

Yine İngiliz yazar Thomas Carlyle de:

“Başında taç bulunan hiçbir imparator, kendi eliyle yamadığı hırkayı giyen Muhammed kadar sevgi ve saygı görmemiştir.” demiştir.

Vakıflar toplumu bir ağ gibi ördü. Topluma rahmet oldu. Hamalların dinlenmesi için yollara mola taşları yapıldı.

Semtlerin bâzı yerlerine alan-verenin meçhul olması için sadaka taşları konuldu.

Bugünkü insanın ufkunun varamayacağı; Bezm-i Âlem Vâlide Sultan Şamʼda bir vakıf kurdu. Kurduğu vakfın bir maddesi; Şamʼın tatlı suyu Mekkeʼye, Medîneʼye taşınacak; atşân olan, susuz olan hacılara, bunlar Allah yolunda geliyorlar, bunlara Şamʼın tatlı suyu dağıtılacak.

İkincisi çok daha mühim:

Bir müʼmin kalbine diken batırmamak… Çalışan müstahdemlerin, hizmetkârların kırdıkları eşyâ dolayısıyla onlar azarlanmayacak. Ve bu vakıf, o kırılan eşyâları tazmin edecek. Onların, insanlık haysiyeti korunacak.

İşte bu, bizim medeniyetimiz…

İnsanlara hizmetten sonra kuşların yuvası yapıldı. Hayvanata dahî hizmetler nasib oldu.

İslâm şahsiyetinin gönle nakşettiği bu engin merhamet, lisâna ve nezâkete intikâl etti. Akıl hastalarına “Muhterem âcizler” denildi. Deliler denmedi, akılsızlar denmedi. “Muhterem âcizler” denildi.

Velhasıl bu millet, Mevlânâların, Yûnusların, Geylânîlerin, Nakşibendlerin, Hüdâyîlerin, Fâtihlerin, Akşemseddinlerin, Yavuzların neslidir. Bizim medeniyetimiz, fazîletler medeniyetidir. Biz de o medeniyetin bugünkü devamı olmak mecburiyetindeyiz.

Arif Nihat Asya ne güzel bu hasreti ifâde eder:

Yüreklerden taşsın

Yine îmanlar!

Itrî, bestelesin Tekbîr’ini;

Evliyâ, okusun Kur’ân’lar!

Ve Kur’ânʼı göz nûruyla çoğaltsın

Kayışzâde Osman’lar!

Na‘tini Gâlip yazsın,

Mevlid’ini Süleyman’lar!

Sütunları, kemerleri, kubbeleriyle,

Geri gelsin Sinan’lar!..

İşte tarihteki o hayırlı ümmet devam ettiği müddetçe dâimâ toplumda huzur vardır ve saâdet vardır. Hayırlı bir nesil, hayırlı bir ümmet yetiştirebilmek…

Mevlânâ bunun bir derdindedir. Bir misal olarak, mücerredi müşahhas hâle getirir. Der ki:

Baktım der, gece der, karanlıkta tarlada birisi el feneriyle dolaşıyordu der. İndim:

“–Ne arıyorsun dedim bu gece vakti bu tarlada? Bu zifiri karanlıkta kimi arıyorsun?” dedim. Dedi ki bana:

“–Bırak ne olursun dedi beni. Yalnız başıma dolaşayım.”

“–Ne arıyorsun?” dedim.

“–İdeal insan hasreti, keyfiyetteki insan hasreti… Onu bulmaya çalışıyorum.”

Dedim ki ona:

“–Vazgeç dedim, ben çok aradım, bulamadım. Sen de yorulma.” dedim. Bana acı acı baktı:

“–Ne olursun beni yalnız bırak. Ben de biliyorum bulamayacağımı ama, onun hasreti bile bana bir lezzet veriyor.”

İşte bugün bize de hakikaten bir ashâb-ı kirâm hasreti, Efendimizʼin hasreti, evliyâullâhʼın hasreti… Onları bile düşünmemiz bile, o kıssaları nakletmemiz, bize bir lezzet veriyor.

Bugün ise Liberal sistemin; “bırakınız yapsın, bırakınız geçsin, altta kalan ne olursa olsun” anlayışının neticesinde, nefsâniyete prim veren, âhiretsiz bir dünya hayatı gelişti. Yani âhireti kabul etmeyen bir câhiliye devrine girmiş bulunuyoruz.

Dünyevî imkânların zirvede olduğu bir asırda yaşıyoruz. Fakat ruhlar aç, ruhlar hasta! Mânevî açlık sebebiyle bugün insanlık bunalımda!.. Toplumlar, mânevî bakımdan sanki bir sahrâ hastanesi durumunda.

Hâlbuki asr-ı saâdete baktığımız zaman, dünyevî imkânsızlıklara rağmen, bir rûhî buhranla karşılaşmıyoruz.

Çünkü onlar, gerçek huzur ve saâdetin mânâsını idrâk etmişlerdi. Asıl hayatın, âhiret hayatı olduğunun idrâki içinde yaşıyorlardı.

Ölümü güzelleştirmek, yani bir “şeb-i arûs”, ölümü bir “düğün gecesi” yapmanın gayreti içinde yaşıyorlardı.

Bugün yine bir “asr-ı saâdet” ümmeti gibi hayırlı bir ümmet olmanın gayreti içinde olmamız zarûrî…

Onlar, esas hayatın âhiret hayatı olduğunun bir idrâki içindelerdi.

Efendimiz buyuruyor -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:

“Benim ümmetim bir yağmura benzer, önü mü sonu mu hayırlıdır bilinmez.” buyurdu. (Tirmizî, Edeb, 81)

Demek ki bugün hayırlı bir ümmet olabilmek, hayırlı ümmetin dokusundan hisseler alabilmek… Bugün de bir bereketli bir yağmur olma durumundayız.

Allah cümlemize bu bereketli yağmurun hayırlı bir damlası olabilmeyi nasîb eylesin.

Cenâb-ı Hak ibadette bile bizden bir şahsiyet istiyor. Bize namazın her rekâtında okuttuğu Fâtihaʼda;

صِرَاطَ الَّذِينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ

(“Bizi doğru yola, kendilerine nîmet verdiklerinin yoluna ilet; gazaba uğrayanlarınkine ve sapıklarınkine değil.” [el-Fâtiha, 6-7]) diyoruz. Yani biz, kimlere benzeyeceğiz? Kimlerin hâlinden bir (hisse alabilmek için) duâ ediyoruz? Nebîler, sıddîklar, sâlihler ve şehidler. Onlar gibi olmamızı duâ ediyoruz.

غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ

Diğerlerinden, bunun dışındakilerden olmaktan Cenâb-ı Hak uzaklaşmamızı istiyor. Zira zihnî beraberlik, -Gazâlîʼnin buyurduğu gibi- kalbî beraberlik meydana getirir.

Hattâ Rasûlullah Efendimiz, Benî İsrâilʼe ibadette bile benzememek için, 10 Muharrem orucuna bile bir gün ilâve etti; 9-10ʼu olarak yahut 10-11 olarak tutun, buyurdu.

Bugün ise maalesef global çaptaki kültür istîlâsı, kapitalizm, materyalizm, liberalist zihniyetin mânevî değerlerimiz ve şahsiyetimiz üzerinde yaptığı büyük tahribat, herkesin mâlûmu…

Bâzı televizyonların nefsâniyeti tahrik eden telkinleri, internetin yanlış adresleri, kandırıcı reklâmlar, modaların menfî şartlandırması; neslimizi, global kültürün parmağında oynattığı bir robot hâline getiriyor âdeta. Bizim insanımızı alıyor, iç dünyasını boşaltıyor, kendi değerlerini sinsice empoze ediyor, başka dünyaların insanlarına dönüştürüyor.

İnsanımız, egoist ve menfaatperest bir toplum hâline geliyor. Îmanlar zaafa uğruyor; ahlâk ve fazîletler zâyî oluyor; merhamet, şefkat ve insanlığa vedâ edilerek tıpkı bir robot gibi duygusuz ve nâdân bir insan tipi oluşturuluyor. Toplumda mânevî huzur ve saâdetin yolları, âdeta cam kırıklarıyla doluyor. Mânevî huzurumuza zehir serpiliyor.

Bugün maalesef toplum, mânen bir sahra hastahanesi gibi. Dünya toplumundan bahsediyorum ben. Her toplum derece derece. Bu salgın hâldeki ifsâdı bertaraf edebilmek, bu tehlikeli gidişe direnebilmek, dâimâ İslâm şahsiyetini muhafaza ederek müslümanca bir duruş sergileyebilmek için; bugün gönül âlemimizi inkişâf ettirerek mânevî değerlerimize daha sıkı sarılmamız zarûrîdir.

İşte Erkam Radyo da Rabbimizʼin lûtfuyla böyle bir ihtiyaca cevap vermek, bu mânevî boşluğu doldurmak için gayret sarf ediyor. Bereketi verecek olan, Cenâb-ı Hakʼtır. Allahʼtan muvaffakıyetler diliyoruz.

Salonda, -şöyle nazar ettiğim zaman- ekseriyetle bir gençleri görüyorum. Bu gençler, -elhamdü lillâh- sînelerinden rahmet taşıracak, vatanımızın, milletimizin kaderinde hizmet edecek gençlerimizin filiz verdiğini görebilmek, bizler için en muhteşem bir saâdettir.

Rabbimize hamd olsun. Hayırlı olsun, mübârek olsun. Selâmün aleyküm!..

12
ara
2014
106

Faziletler Medeniyetinden Örnekler

2014 SOHBETLERİ

DiNLE

DİĞER İZLEME ADRESİ

İNDİR


VİDEO İNDİR - YÜKSEK KALİTE VİDEO İNDİR - DÜŞÜK KALİTESES İNDİRNot Video ve sesleri İNDİR linkine sağ tıklayıp Hedefi (Bağlantıyı) Farklı Kaydet diyerek indirebilirsiniz.

METİN

FAZİLETLER MEDENİYETİNDEN ÖRNEKLER

İslâm, bu yüksek şahsiyetle tebliğ edildiği müddetçe,

–Asr-ı saâdet ile,

–Hulefâ-i râşidîn dönemi ile,

–Emevîlerin Ömer bin Abdülaziz devri ile,

–Endülüs-İspanyaʼnın ilk üç yüz senesi ile,

–Osmanlı, altı asrıyla,

Dünyada büyük fazîletler medeniyeti inşâ etti.

Bu, insanlıkta bir medeniyetti; ahlâkta medeniyetti; ilimde medeniyetti; ictimâî ve iktisâdî hayatta medeniyetti; sanatta, mîmârîde, edebiyatta müstesnâ bir medeniyet meydana getirdiler.

Bu medeniyetin insanları nasıldı? Misaller sonsuz. Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh-ʼtan bir misalle başlayalım.

Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh-, İslâmʼla şereflenmeden evvel, mer­ha­met­ mahrumu, hak ve hu­kuk ta­nı­maz, câhiliye in­sanlarının tipik bir misâliydi. Îmanla şereflendikten sonra, in­ce ruhlu, di­ğer­gâm, hikmet ehli, adâlet âbidesi, merhamet âbidesi bir insan hâline geldi.

İslâm’dan evvelki sert ve haşin mizaçlı Ömer eridi gitti; onun yerine gözü yaşlı, gönlü şefkat ve merhamet dolu, karıncayı dahî incitmekten sakınan, dâimâ ümmetin saâdetini düşünen, ümmetin derdiyle dertli olan, yüksek mes’ûliyet şuuruna sahip bir “Hazret-i Ömer” geldi.

“Fırat Nehriʼnde bir kuzu zâyî olsa, bu sebeple Allâh’ın beni hesaba çekmesinden korkarım.” dedi. (İbn-i Ebî Şeybe, Musannef, VIII, 153)

Geceleri sırtında erzak çuvalı ile, mahalleleri dolaşıp zayıfların, muhtaçların yanı başında bulundu. Yetimlerin, öksüzlerin ve kimsesizlerin kimsesi oldu. Kırık gönülleri tesellî etmeden, onların gözyaşını silmeden, onlara tebessüm ettirmeden gönlü huzur bulmadı.

Yine bir, kul (hakkı) hassâsiyetini izah etmek arzu ederim:

İyâs bin Seleme –radıyallâhu anh–, babasından şöyle naklediyor:

“Hazret-i Ömer çarşıya uğramıştı. Elinde bir asâ vardı. Asâyı bana doğru sallayarak «Müslümanların yolunu kapatma!» dedi. (Ben yolun ortasında duruyordum.) «Yolu aç!» dedi. Asâ elbisemin ucuna geldi. Biraz bana değdi, dokundu. Bir sonraki sene tekrar benimle karşılaşınca:

«‒Seleme!» dedi. «‒Hacca gidecek misin?» diye sordu. «Evet» deyince elimden tutup beni evine götürdü. Bana 600 dirhem verdi:

«‒Bunları hac yolunda kullanırsın. Şunu bil ki bunlar sana salladığım o asânın karşılığıdır!» dedi. Ben dedim ki:

«‒Ey Emîruʼl-Müʼminîn! Bahsettiğin asâ meselesini hatırlayamadım, unuttum onu.» dedim. Hazret-i Ömer dedi ki:

«‒Yok, ben onu hiç unutamadım!» dedi.” (Taberî, Târîh, IV, 224)

Yine baktığımız zaman, nasıl bir “hayırlı ümmet, hayırlı bir şahsiyet”… Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh-ʼın torunu, İslâm tarihinin beşinci reşid halîfesi sayılan Ömer bin Abdülaziz’in gönül dünyasını yansıtan bir hâlini, hanımı Fâtıma şöyle naklediyor:

“Bir gün Ömer bin Abdülaziz’in yanına girdim. Namazgâhında oturmuştu. Elini alnına dayamış, durmadan ağlıyor, gözyaşları yanaklarını ıslatıyordu. Ona, niçin bu hâlde olduğunu sordum. Bana dedi ki:

«−Fâtıma! Bu ümmetin en ağır yükünü ben omuzlarımda taşıyorum. Ümmetin içindeki açlar, fakirler, hasta olup da ilâç bulamayanlar, giyecek elbisesi olmayanlar, boynu bükük yetimler, yalnız başına terk edilmiş dul kadınlar, hakkını arayamayan mazlumlar, küfür ve gurbet diyârındaki müslüman esirler, ihtiyaçlarını karşılayabilmek için çalışma tâkatinden kesilmiş muhtaç yaşlılar, âile efrâdı kalabalık olan fakir âile reisleri…

Yakın ve uzak diyarlardaki böyle mü’min kardeşlerimi düşündükçe, yükümün altında eziliyorum. Yarın hesap gününde Rabbim bunlar için beni sorguya çekerse, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bunlar için bana itâb ve serzenişte bulunursa, ben nasıl cevap vereceğim?!.» der, ağlardı. Sanki havuza düşmüş bir kuş gibi çırpınırdı yatağında. Ben bakamazdım onun çırpınışına. Üzerine çarşaf atardım.” (İbn-i Kesîr, 9/201)

İşte ümmetin derdiyle dertlenen, onların huzur ve saâdeti için kendi huzurunu terk eden fedakâr gönüllerle, müstesnâ bir fazîletler medeniyeti inşâ edildi. O medeniyette zenginler, zekât verecek fakir bulamadılar. Dâimâ birbirine o halk, bir emr biʼl-mârûf ve nehy aniʼl-münkerde bulundu. Zira onlar, komşusu açken tok yatamayan hayırlı ümmetti.

Bizler, din kardeşliği ve diğergâmlıkta hayırlı bir ümmettik:

Hazret-i Mevlânâ ne güzel buyuruyor:

“Şems -kuddise sirruh- bana bir şey öğretti (zihnime değil, kalbime öğretti):

«Dünyada bir tek mü’min üşüyorsa, Celâleddîn, sen, ısınma hakkına sahip değilsin!» dedi bana. «Dünyada bir tek mü’min üşüyorsa, sen ısınma hakkına sahip değilsin!» dedi.

Biliyorum ki yeryüzünde üşüyen mü’minler var; ben de artık ısınamıyorum!..”

Nasıl bir, titreyen bir müʼmin yüreği…

Ebûʼl-Hasan Harakānî Hazretleri buyuruyor:

“Türkistan’dan Şam’a kadar olan sahada bir din kardeşimin par­mağına batan diken, benim parmağıma batmıştır; birinin ayağına çarpan taş, benim ayağımı acıtmıştır. Bir kalpte hüzün varsa, o kalp benim kalbimdir.”

İşte insanımız böyle bir insandı… İnsanımız böyle bir insandı…

Her medeniyet, kendi insan tipini vücûda getirir. O insan tipi de, mensup olduğu medeniyetin sıfat ve karakteriyle âhenk arz eder.

İslâm medeniyeti, insanlık tarihinde bir kere ulaşılabilmiş bir zirvedir. Osmanlı Devleti, 620 sene muttasılan, lâ-yenkatî / kesintisiz devam etmiştir. Bunun sebebi, selîm beşerî fıtratın, ilâhî ilim, yani Kurân ve Sünnetʼin irfan ve hikmetiyle teçhîz edilmiş olmasındandır. Milletimizin fıtrî istîdâdı ile mânevî füyûzâtın kucaklaşıp aynîleşmesi; mükemmel bir medeniyet şâhikası ortaya çıkarmıştır. Bu şâhikanın tarihî adı, hiç münâkaşasız “Osmanlı”dır.

Hakîkaten, ecdâdımız Osmanlı, maddî îmarla mânevî îmârı birlikte yürüten, beldelerin fethini, gönüllerin fethi için yapan, yüksek ufuklu şahsiyetlerdi.

Osmanlıʼnın velî bânîsi Osman Gâziʼnin, oğlu Orhan Gâziʼye ve onun şahsında istikbâlin bütün devlet adamlarına yaptığı nasihatler, bunun bir ifâdesiydi. Diyordu ki o büyük gâzi:

“Oğul! Bil ki bizim mesleğimiz, Allah yoludur ve maksadımız da O’nun dînini yaymaktır. Bizim dâvâmız, kuru bir kavga ve cihangirlik dâvâsı değildir, “îlâ-yı kelimetullâh”tır, yani Allâh’ın dînini yüceltmektir!..”

Orhan Gâzi de; “Mürüvvet, gazâdan efdaldir!” buyuruyor. “Mürüvvet, gazâdan efdaldir!” diyerek asıl fethi gönüllerde gerçekleştirmeyi tercih ediyordu. Zâhirî fütûhâtı, gönül fetihleri ile ebedîleştiriliyordu. Fethedilen yerlere en evvel, gönül ehli, sâlih müʼminleri iskân ediyordu. Onların örnek yaşayışları, hâl ve tebliğleri, bölge halkının hidâyetine vesîle oluyordu. Hayırlı bir ümmet teşekkül ediyordu.

Orhan Gâzi de, oğlu Murad’a şu vasiyette bulundu:

“Osmanlı’ya iki kıt’a üzerinde hükümran olmak yetmez! Zira i‘lâ-yı kelimetullah dâvâsı, iki kıtaya sığmaz. O büyük bir dâvâdır! Bunu bütün insanlığa taşıracaksın.” diyordu.

Bunun üzerine Sultan Murad Avrupaʼya geçti, tâ Kosovaʼya kadar gitti. Ki, Bursa o zaman yemyeşildi, cennet gibiydi. Hepsi bir tarafa, tâ bin kilometre bir mesafe gitti.

Yani Birinci Murad Han, Bursaʼnın o kadar güzellikleri, rahatlıkları varken, niçin rahatını bozdu da, tâ Kosovaʼya kadar gitti? Hangi gâye için orada;

“–Yâ Rabbi, bu ıydin (bayramın) kurbanı ben olayım!” dedi.

Mehmed Âkif de, bugünkü Kosovaʼnın mahzun durumunu, ne güzel mısrâlarıyla dile getirir:

Nerde olsam çıkıyor karşıma bir kanlı ova…

Sen misin, yoksa hayâlin mi? Vefâsız Kosova!

…

Söyle Meşhed, öpeyim secde edip toprağını:

Yok mudur sende Murad’ın iki üç damla kanı?

Birinci Murad Han, o topraklara Anadolu’nun temiz halkını niçin götürdü? Çünkü orada hayırlı bir ümmet meydana gelecekti. Ki bugün ezan sesleri, secdeler, orada Sultan Muradʼın bu himmetiyle devam etmektedir. Kendisine sadaka-i câriye olarak devam etmektedir.

Bunların hepsi, Efendimizʼe hayırlı bir ümmet olabilmek, o bahtiyar müʼminler arasına dâhil olabilmek, hayra dâvet eden bir ümmet olabilmek içindi hiç şüphesiz. Allâhʼın bizlere “örnek nesil” olarak takdim ettiği Ensâr ve Muhâcirlerin izinden gidebilmek içindi.

Nitekim sahâbe-i kirâm, Medîne hurmalıklarını bırakarak tâ Çinʼe gitti, Semerkandʼa gitti. Zira Cenâb-ı Hak, Bakara 195. âyette:

“…(Kendi ellerinizle) kendinizi tehlikeye atmayın!..” buyuruyordu.

Dünyanın süsüne, gösterişine, seraplarına, rahatına, alâyişine aldanıp da Allâhʼın rızâsını tahsil etme gayretinden uzaklaşanları îkaz buyuruyordu.

“…(Kendi ellerinizle) kendinizi tehlikeye atmayın!..” (el-Bakara, 195)

Bunun için sahâbe-i kirâm tâ Çinʼe gitti, Semerkandʼa gitti.

Ömer bin Abdülaziz döneminde İspanyaʼya çıkıldı.

Ukbe bin Nâfî Kayravanʼa kadar gitti:

“–Yâ Rabbi!” dedi. “Karşıma şu koca Akdeniz çıktı.” dedi. “Sen’in yolunda cihâd ederek önümdeki beldelerde ilerlemeye devam ederdim eğer bu Akdeniz çıkmasaydı!” dedi.

Nasıl bir îman vecdi…

Yavuz Sultan Selim, Mısır seferinden dönerken şöyle demişti:

“–Gönül ister ki, gücüm olsa, Afrika’nın kuzeyinden İspanyaʼya çıksam, Endülüs’e çıksam, oradan Balkanlarʼdan İstanbul’a insem!”

Ve dâimâ bu hayırlı ümmet, bir nefis muhâsebesi içindeydi. Hâdiseler karşısında kalp âlemi bir dehşet içindeydi.

Sinaʼdan geçerken, -o kimsenin geçemediği- Sinaʼdan geçerken bir aslanlar gibiydi. Sinaʼda bir aslan kâfilesi görüyoruz. Mısır alındığı zaman derviş, mütevâzı…

Vakʼanüvis Nâimâ diyor ki:

“Herkes Yavuzʼu bekliyordu, büyük şâşaa ile, diyor. O ise askerin önünde, başı önünde, mütevâzı, bir şükür hâlinde Kâhire sokaklarına girdi.” diyor.

Zaferden döndü, Çamlıca Tepeʼsinde durdu:

“‒Hasan!” dedi lalasına. “Güneş batsın.” dedi. “Sokaklar boşalsın.” dedi. “Ondan sonra İstanbulʼa gireyim ben.” dedi. “Siz girin.” dedi. “Fânîlerin alkışları, fânîlerin iltifatları beni yere sermesin.” dedi. Burada ise nefsinden korkan bir müʼmin…

Hayırlı bir ümmet…

İşte müslümanın hidâyet ufku…

Bütün bu gayretler hep “kendini tehlikeye atmama” endişesinin bir tezâhürüydü.

İşte bu ruhla dünya rahatını terk edip Allah yolunda gayret eden Sultan Muradʼın açtığı yoldan gelenler de, fethedilen beldelere yerleştiler. Orada hayırlı bir ümmet meydana geldi. Bosnaʼda bir hayırlı ümmet meydana geldi. Bütün Boşnaklar cân u gönülden samimî bir müslüman oldular. İşkodraʼda, oraya Fâtih üç sefer yaptı:

“‒Yaşlı hâlimdeyim.” dedi. “Keşke kumandanım olsaydı da benim yerime o olsaydı.” dedi. Fakat öyle bir üç sefer yaptı çok meşakkatler içinde, orada bir hayırlı ümmet teşekkül etti.

Osmanlıʼda vezirlere baktığımız zaman, 80 tane o civardan gelen, Arnavut vezir bulunmaktadır.

Onların bütün derdi, i‘lâ-yı kelimetullah idi. İnsanlığı İslâmʼın şahsiyet, saâdet ve huzuruyla tanıştırmaktı.

Fâtih Sultan Mehmedʼin misâli ayrıdır, o Trabzon seferinde… Hattâ o Uzun Hasan’ın annesi Sârâ Hanım dedi ki -bir akrabalık kurmuşlardı Trabzon Rum İmparatoruyla, Fâtihʼi vazgeçirmeye çalışıyordu-:

“–Oğlum!” dedi. “Sen” dedi, “Ellerin kanla doldu.” dedi. “Meşakkatler çekiyorsun.” dedi. “Ufacık bir Trabzonʼu almaya değer mi bu gayretin?” dedi.

O da dedi ki:

“–Ey ihtiyar ana!.. Sen zannetme ki, çektiğimiz bunca zahmet, kuru bir toprak parçası, bir coğrafya parçası içindir. Bilesin ki bütün gayretimiz Allâh’ın dînine hizmettir. İnsanları hidâyete kavuşturmaktır. Yarın huzûr-i ilâhîde, yüzümüz kara olmasın diyedir bu gayretimiz. Elimizde İslâm’ı tebliğ ve tâzîz imkânları varken, birtakım zahmetlere katlanmayıp da ten rahatlığını tercih edersek, bize gâzi denilmesi revâ mıdır? Ehl-i küfre İslâm’ı götürmezsek, onların azgınlıklarına mânî olmazsak, huzûr-i ilâhîye hangi yüzle çıkarız?!.” dedi.

İşte hayırlı ümmet… Ferdî bir Müslümanlığın nâkıs olduğu, Müslümanın ictimâîleşmesi, gönlünün bütün cihânı kuşatması gerektiğine müşahhas bir misal oldular…

28
kas
2014
137

Hayırlı Bir Ümmet miyiz?

2014 SOHBETLERİ

DiNLE

DİĞER İZLEME ADRESİ

İNDİR


VİDEO İNDİR - YÜKSEK KALİTE VİDEO İNDİR - DÜŞÜK KALİTESES İNDİRNot Video ve sesleri İNDİR linkine sağ tıklayıp Hedefi (Bağlantıyı) Farklı Kaydet diyerek indirebilirsiniz.

METİN

HAYIRLI BİR ÜMMET MİYİZ?

Elhamdü Lillâhi Rabbiʼl-Âlemîn. Veʼl-âkıbetü lil müttakîn. Vessalâtü vesselâmu alâ Rasûlinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ecmaîn.

Pek kıymetli kardeşlerimiz!

Okunan âyet-i kerîmelerin muhtevâsından, rûhânî dokusundan Cenâb-ı Hak hisseler nasîb eylesin.

Rabbimizʼe sonsuz hamd ü senâlar olsun ki, meccânen, 120 bin küsur peygamberin en yücesine Cenâb-ı Hak ümmet olmakla bizleri şereflendirdi. Ebedî bir mûcize olan Kur’ân-ı Kerîmʼe muhâtap olduk. Bunların mukâbilinde, bu büyük ikramın mukâbilinde, Cenâb-ı Hak bizden, “hayırlı ümmet”, “aziz ümmet”, yeryüzünde Hakkʼın temsilcisi ve gönlünden (rahmet) tevzî eden bir ümmet olmamızı arzu etmektedir.

Okunan ilk âyet-i kerîme; Cenâb-ı Hak: كُنْتُمْ خَيْرَ اُمَّةٍ buyuruyor. اُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ “Siz, insanların (iyiliği) için çıkarılmış en hayırlı bir ümmetsiniz…” (Âl-i İmrân, 110)

Yani, nefsânî arzular bertaraf edilecek. Nefsânî meşakkatlere karşı direnişler meydana gelecek. Aşk ile yaşanan bir îman olacak. Beden ve kalp âhengi içinde ibadetler olacak. Hayranlık tevzî eden bir karakter ve şahsiyet olacak. Güzel ahlâk, insanlığın şiârı olarak temsil edilecek.

“Siz, insanlığın (iyiliği) için çıkarılmış hayırlı bir ümmetsiniz…” (Âl-i İmrân, 110) buyruluyor.

Tabi bu gönülle de;

“…İyiliği emreder ve kötülükten sakındırırsınız.” (Âl-i İmrân, 110) buyruluyor.

Cenâb-ı Hak bizim bu vasıfta, -verdiği nîmetlerin mukâbilinde- bir ümmet olmamızı arzu ediyor.

Sona yakın okunan âyet-i kerîmelerde ise Cenâb-ı Hak, Ehl-i Kitâbʼın sâlihlerinden misal veriyor. Yani onlardan misal veriyor. Bizim de onlar gibi olmamız arzu ediliyor.

“…Ehl-i kitapʼtan istikâmet sahibi bir topluluk vardır ki, onlar gece saatlerinde secdeye kapanarak…” (Âl-i İmrân, 113)

Seherlerde secdeye kapanarak… Cenâb-ı Hak bizden de onu istiyor:

وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْاَسْحَارِ buyruluyor. (“…Seher vaktinde Allahʼtan bağışlanma dileyenler.” [Âl-i İmrân, 17])

“…Allâhʼın âyetlerini okurlar. Onlar, Allâhʼa ve âhiret gününe îman ederler, iyiliği emrederler, kötülükten nehyederler, hayır işlerinde koşuşurlar (gayret ederler). İşte bunlar sâlih insanlardır.” (Âl-i İmrân, 113-114)

Rabbimiz, hem Efendimizʼe izâfeten bizim nasıl bir istikâmette olacağız, nasıl emr biʼl-mârûfʼta bulunacağız; yine geçmiş ümmetlerden de Rabbimiz bize bir misal ihsan ediyor.

Yine Rabbimiz buyuruyor, Bakara 143:

“İşte böylece sizi insanlığa şâhit olmanız, Rasûlʼün de size şâhit olması için mûtedil bir millet kıldık…” Yani hayırhah bir ümmet kıldık.

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

“…Peygamberler, ümmetlerine Allâhʼın şâhididir. Fakat benim ümmetim de diğer ümmetlere Allâhʼın şâhididir.” (Bkz. Ali el-Müttakî, Kenzü’l-Ummâl, XII, 171-172/34530)

Demek ki hakîkî müslüman; İslâm şahsiyetini ve karakterini temsil eden insandır. İslâm dâimâ bir şahsiyet ister. Dîni temsil edebilmek, ancak güzel bir şahsiyetle meydana gelir, olur.

Cenâb-ı Hak bizden hayranlık tevzî eden bir sahâbî şahsiyeti arzu ediyor. Bizlere ashâb-ı kirâmı misal gösteriyor. Tevbe Sûresiʼnin 100. âyetinde -âyet-i kerîme meâli-:

“İslâm dînine girme hususunda öne geçen ilk Muhâcirler…”

İlk Muhâcirlerde, Mekkeʼde gördüğümüz; küfre karşı bir direniş, tevhîdi muhâfaza ve meşakkatlere sabır.

Ve onlara tâbî olan Ensâr, yani Medîneliler… Orada üç tane kıskacın içinde: Münâfıklar, müşrikler ve Benî İsrâil.

Her bir inen âyete “سَمِعْنَا وَاَطَعْنَا : işittik ve itaat ettik” diyorlardı. (Bkz. el-Bakara, 285) Hemen tatbikâta geçiyorlardı.

“…Güzellikle onlara tâbî olanlar…” (et-Tevbe, 100)

Yani bizlerin de, Cenâb-ı Hak ashâb-ı kirâmı misal veriyor. Ashâb-ı kirâm gibi olmamız, o şekilde bir müʼmin yüreği tevzî etmemiz…

Cenâb-ı Hak mükâfat bildiriyor.

Dünyaya zaten âhiret için geldik. -Sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz hep; “Esas hayat âhiret hayatıdır.” buyuruyordu. (Buhârî, Rikāk, 1)

“…Allah onlara içinde ebedî kalacakları, zemininden ırmaklar akan Cennetler hazırlamıştır. İşte bu büyük bir kurtuluştur.” (et-Tevbe, 100)

Rasûlullah Efendimiz üsve-i hasene. Yani örnek şahsiyet; en alt tabakadan en üst tabakaya kadar. Asırlara bir üsve-i hasene / örnek şahsiyet. Efendimiz, Cenâb-ı Hakkʼın insanda tecellî eden bir mûcizesi. Cenâb-ı Hak bizim nasıl bir şahsiyet, karakterimiz olacak: Yine Cenâb-ı Hak bize âyet-i kerîmede:

“(İnsanları Kurʼân ile) Allâhʼa dâvet eden…” (Fussilet, 33)

Rasûlullah Efendimiz, Kur’ân ile Allâhʼa dâvet ediyordu. Kur’ânʼla konuşuyordu. Kur’ânʼdan kıssalar izah ediyordu, tefsir ediyordu. Kıssalardan hisseler anlatıyordu. Kur’ân-ı Kerîmʼi okurdu bol. Kur’ân-ı Kerîmʼi okuttururdu. Hayatında da Kur’ân-ı Kerîmʼi telkin etmekteydi.

Demek ki âyet-i kerîme bizlerden de onu arzu ediyor:

“(İnsanları Kurʼân ile) Allâhʼa dâvet eden, amel-i sâlih işleyen…” (Fussilet, 33)

Yani “ثُمَّ اسْتَقَامُوا” Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼin rûhânî izinden, maddî ve mânevî izinden gidenler. (bkz. Fussilet, 30)

Meselâ Efendimizʼin bir teheccüd namazı var. Hiç, uzun seferlerde bile terk etmediği. Güzel bir ahlâkı var. Zirve merhamet var, şefkat var. Affedicilik var. Zarâfet, incelik var. Hepsi bunların, amel-i sâlih olmuş oluyor.

Demek ki bir müʼmin, böyle bir şahsiyet tevzî edecek.

“…Ve «Ben Müslümanlardanım.» (İslâm karakter ve İslâm şahsiyeti tevzî edecek) diyenden kimin sözü daha doğrudur?” (Fussilet, 33) buyuruyor.

Demek ki -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼin bu vasıflarıyla bizim de müzeyyen olmamızı Rabbimiz arzu ediyor.

Emr biʼl-mârûf çok mühim. Tabi gönül âlemi inkişâf edecek ve bir inʼikâs olacak, trans olacak.

Emr biʼl-mârûf, gönülleri mânevî zirvelere ulaştıran, müstesnâ, ulvî bir basamak. Öyle bir basamak ki enbiyâ, evliyâ, ebrâr ve asfiyâ, bu basamaklar üzerinden irtifâ katetmişlerdir.

Demek ki müslüman yaşayacak, yaşatacak, yeryüzünde Hakkʼın temsilcisi olacak.

Âyet-i kerîmede buyruluyor:

وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ اِمَامًا

(“…Bizi takvâ sahiplerine önder kıl!” [el-Furkân, 74])

Takvâ sahibi de olması zarûrî. Fakat takvânın da temsilcisi olacak, hâliyle, kāliyle, yaşayışıyla takvânın temsilcisi olacak.

Efendimiz buyuruyor:

“Beni Rabbim terbiye etti, terbiyemi ne güzel yaptı.” buyuruyor. (Süyûtî, I, 12)

Cenâb-ı Hak, Habîbʼini bizzat terbiye etmiş, ümmetinin terbiyesini de Rasûlullah Efendimizʼe tevdî etmiştir. Yani Cenâb-ı Hak Âdemoğlunu mükerrem yarattığını bildiriyor. Kulun da hayırlı ve aziz bir ümmet olmasını arzu ediyor. Bir müʼmin mükerrem olmalı ki, muhteşem olan Cennetʼe girebilmeye hak kazanılmalı.

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, dîni tebliğ etmeden evvel, kendi şahsiyetini tescil ettirdi.

Bir gün Safâ Tepesi’ne çıkarak Kureyş kabîlesine seslendi. Onlar da bu dâvete icâbet ederek Safâ Tepesi’ne geldiler. Efendimiz, yüksek bir kayanın üzerine çıkarak:

“–Ey Kureyş cemaati!

Ben size, şu dağın eteğinde veya şu vâdide size saldıracak, mallarınızı gasbedecek düşman atlıları var desem, bana inanır mısınız?” dedi.

Onlar hiç tereddüt etmeden:

“–Evet inanırız! Çünkü (Sen el-Emîn ve es-Sâdıkʼsın)” dediler.

Zâten zaman zaman da Rasûlullah Efendimizʼe ismiyle değil sıfatıyla hitap ederlerdi. “el-Emîn” geldi, derlerdi. “es-Sâdık” geldi, en doğru insan geldi, derlerdi.

Efendimiz, orada tebliğ etti. Herkes bir tasdik etti Efendimizʼin şahsiyetini. Yani kendi şahsiyetini, oradaki cemaate tescil ettirdi. Kendisini tescilden sonra, ilâhî hakîkatleri tebliğ etmeye başladı…

Sayfa 1 / 11
123411