Dâvud -aleyhisselâm-ʼın bir duâsını Ebû Hüreyre -radıyallâhu anh- naklediyor.
“Yâ Rabbi (diyor), Senʼi sevmeyi, sevdiğini sevmeyi, Senʼin sevgine ulaştıracak amel-i sâlihleri bana nasîb et.” (Bkz. Tirmizî, Deavât, 72)
Demek ki kul, bu amel-i sâlihler neticesinde, “عَمَلًا صَالِحًا”, bunlar neticesinde Cenâb-ı Hakkʼı sevecek, Cenâb-ı Hakkʼın sevdiğini sevecek, bu şekilde Cenâb-ı Hakkʼın nazarında bir îtibar kazanacak.
اَلَا بِذِكْرِ اللّٰهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ
(“…Bilesiniz ki, kalpler ancak Allâhʼı anmakla mutmain olur (huzura kavuşur).” [er-Ra‘d, 28]) Kalp Cenâb-ı Hakʼla beraber olmanın büyük bir lezzetini yaşayacak.