Şeyh Sâdî buyurur:
“On adam bir sofrada huzurla yemek yerler. Buna mukâbil, muhteris insanların hâli, iki köpeğin bir leş üzerinde geçinemeyişine benzer. Aç gözlü, haris birine bütün Dünyaʼyı versen doymaz; lâkin kanaatkâr insan, bir kuru ekmekle doyar.”
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyurur:
“İnsanoğlunun bir vâdi dolusu altını olsa, bir vâdi daha ister. Onun gözünü topraktan başka bir şey doyurmaz. …” (Buhârî, Rikâk, 10)
Muhteris insana Dünya’yı versen; “Acaba Ayʼda bir parsel yok mu?” der. Nefsânî ihtirasların sonu gelmez. Gönlün huzuru; kanaat, rızâ ve şükürdedir.