Doğruluk, dürüstlük ve güvenilirlik, bir mü’minin en büyük alâmet-i fârikası olmalıdır. Ashâb-ı kirâm, doğruluk hususunda o kadar hassas idiler ki, bir hadis almak için uzun yollar katedip yanına vardıkları kimsenin, atını boş bir yem torbasıyla kandırarak çağırdığını gördüklerinde, bunu bir şahsiyet zaafı olarak telâkkî edip onu hadis almaya ehil görmezlerdi.