Gül, dikeni kendine âdeta dost edinip onunla hoş geçinmek sâyesinde, kemâl ve cemâl bulur. Yani dikenlere katlanarak, güzel bir sûret ve latîf bir râyiha kazanır. İnsan da çile ve iptilâlara sabredip tahammül göstererek tezkiye olur, mânen seviye kazanır.