Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, Allah yolunda taşlandı, vatanından hicret etmek zorunda kaldı, tamamen aç kaldığı ve mübârek karnına taş bağladığı zamanlar oldu. Fakat O, hiçbir zaman ümitsizlik ve bezginlik göstermeden tebliğe devam etti. “Biraz dinleneyim, bir hafta, on gün kısa bir tatile çıkayım.” demedi. Bir gün bile tatil yapmadı. Zira gerçek mü’minin tatili, teneşirde başlar.