Düşüneceğiz ki bizler bu dünyaya “arz-ı endâm” için gönderilmedik. Yani nâil olduğumuz nîmetlerle şımarıp büyüklenmek ve taşkınlık yapmak için gönderilmedik. Bilâkis kendi hiçlik, yokluk ve acziyetimizin farkında olarak, huzûr-i ilâhîye yüz sürmek ve “arz-ı hâl” etmek için geldik. İşte bu dünya dershanesinde, bu kalbî kıvamı tahsil etmek için bulunuyoruz. En mühim tahsil de, kalbe bu terbiyeyi verebilmektir.