Peygamberler ve gönül ehli insanlar dâimâ duâ hâlinde yaşamışlardır. Gâfiller ise, Cenâb-ı Hakk’ın tâlimatlarına, emir ve yasaklarına aldırmadan; “Benim kalbim temiz(!)” diyerek kendilerini avuturlar. Sanki Cennet’i garanti etmiş gibi; ibadeti, duâyı ve Allâh’a ilticâyı unuturlar. Hâlbuki duâyı unutanlar, zaman içinde nankörleşir, kibre kapılır, azgınlığa ve zulme saparlar. Bu ise -Allah korusun- ebedî bir hüsran ve felâket sebebidir.