Âyet-i kerîmede:
“…Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Ancak akl-ı selîm sahipleri ibret ve öğüt alır.” (ez-Zümer, 9) buyrulmaktadır.
Âyette bahsedilen bilmek; sırf zihne kuru bilgileri istiflemek değildir.
Bilmek; dünyaya geliş ve gidişin sebebini kavramaktır, varlıkların hâl lisânından anlamaktır, hikmete âşinâ olarak ilâhî esrârı okumaktır.
Bilmek; ilâhî azamet tecellîlerine ve kudret nakışlarına âşinâ olup bunlarda sergilenen ibret ve hikmet tecellîlerinden kalben nasîb alabilmektir.
Bilmek; asıl ihtiyaca cevap vereni bulmaktır. Asıl ihtiyaç ise, âyet-i kerîmede bildirildiği üzere “müslüman olarak can verebilmek”tir. (Bkz. Âl-i İmrân, 102)
Bilmek; ölmeden evvel nefsin esaretinden kurtularak hakikat sabahına uyanabilmektir.
Bilmek; ilâhî hesâba çekilmeden evvel, kendini hesâba çekebilmektir…