Sokakların insafına terk edilmiş tinerci çocuklar, uyuşturucu kullanan gençler ve yetimhânelerdeki kimsesizler de bizim yavrularımızdır. Daha birçoğu rüşdüne ermemiş bu çocuklar, bu tâze bahar dalı gibi bedenler, göz göre göre, yavaş yavaş toplumun mezbeleliklerine itilmektedirler. Soludukları zehirle ciğerlerini yakmakta, beyinlerini ve kalbî fonksiyonlarını imhâ etmektedirler. Lâçkalaşmış sinirleriyle topluma düşman kesilerek çetelerin elemanları hâline gelmektedirler.
Onlara din, ahlâk ve vatanperverlik duygularını veremediğimiz için, kendimizi vicdânen ne kadar mes’ûl hissedebiliyoruz?..