Tevâzu, mü’minin fârikasıdır. Bir mü’min bu dünyaya, “arz-ı endam” için değil “arz-ı hâl” için geldiğinin şuurundadır. Dâimâ hiçliğinin idrâki içindedir. Lügatinde asla “ben” yoktur! O dâimâ kendindeki her nîmetin, Allâh’ın lûtfu olduğunun tefekkürü ve şükrü içinde yaşar.