Bir mü’min, dâimâ beyne’l-havfi ve’r-recâ, yani korku ve ümit arasında yaşamalıdır. Allâh’ın gazabına dûçâr olma korkusu ve O’nun rahmetine nâiliyet ümidi arasında bir kalp hassâsiyeti taşımalıdır. Cennet’e bir kişi girecek denilse “Acaba ben miyim?” demeli, Cehennem’e bir tek kişi girecek denilse “Yoksa ben miyim?” hâlet-i rûhiyesi içinde bulunmalıdır.