Asıl hayatın âhiret hayatı olduğu hakîkatine âmâ kesilen gâfil insan, misafireten bulunduğu dünya konağının geçici nîmetlerine dört elle sarılmaya çalışır. Mal-mülk gibi fânî imkânlarının kendisini koruyup kollayacağını, hattâ bu dünyada ebedî kılacağını zanneder. Bu nevî gaflet şaşkınlarına bir ârif zât şöyle seslenir:
“Dünyadan ebedîlik isteme! Kendinde yok ki sana da versin!”