Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in yetiştirdiği asr-ı saâdet toplumunda psikiyatrik bir rahatsızlık görülmüyordu. Zira herkes huşû içinde secde ederek Allâh’a sığınıyor, böylece rûhunu tedavi ediyordu.
Diğer taraftan oruç, zekât ve infaklarla vicdanlar bileyleniyordu. Ashâb-ı kirâm dâimâ gönüllü bir cömertlik, fedakârlık, diğergâmlık hâlindeydi. Bunun için de asr-ı saâdet toplumunda hiçbir sosyal patlama, bir isyan hareketi de yoktu.