Dâvud-i Tâî Hazretleriʼnin hizmetine bakan talebesi bir gün ona:
“–Biraz et pişirdim; lütfen buyrun!” der. Üstâdının sükût etmesi üzerine de eti getirir. Ancak Dâvûd-i Tâî Hazretleri, önüne konan ete bakarak:
“–Falanca yetimlerden ne haber var evlâdım?” diye sorar. Talebesi:
“–Bildiğiniz gibi efendim!” der. O büyük Hak dostu da:
“–O hâlde bu eti onlara götürüver!” buyurur.
Hazırladığı ikrâmı üstâdının yemesini arzu eden talebe ise:
“–Efendim, siz de uzun zamandır et yemediniz!..” diyerek ısrar edecek olur. Fakat Dâvud-i Tâî Hazretleri kabul etmeyip:
“–Evlâdım! Bu eti ben yersem bir müddet sonra dışarı çıkar, fakat o yetimler yerse, ebediyyen kalmak üzere Arş-ı Âlâ’ya çıkar!..” buyurur.
Bugün İslâm coğrafyasının pek çok bölgesinde, öyle mazlum, yoksul, muzdarip ve aç insanlar var ki, onlara tattırılacak kurban etleri, belki de Arş-ı Âlâʼya çıkacak en güzel bayram hediyelerimiz olacaktır.